دائرة المعارف بزرگ اسلامی جلد 1

اینجــــا یک کتابخانه دیجیتالی است

با بیش از 100000 منبع الکترونیکی رایگان به زبان فارسی ، عربی و انگلیسی

دائرة المعارف بزرگ اسلامی - جلد 1

مرکز دائرة المعارف بزرگ اسلامی

| نمايش فراداده ، افزودن یک نقد و بررسی
افزودن به کتابخانه شخصی
ارسال به دوستان
جستجو در متن کتاب
بیشتر
تنظیمات قلم

فونت

اندازه قلم

+ - پیش فرض

حالت نمایش

روز نیمروز شب
جستجو در لغت نامه
بیشتر
توضیحات
افزودن یادداشت جدید

آفرين نامهجلد: 1نويسنده:  
 
 
شماره مقاله:277















آفَرين‎نامه، منظومه‎اي از ابوشکور بلخي شاعر نيمة اول سدة 4ق/10م. ابن‎منظومه
در قالب مثنوي و در بحر متقارب، به نام نوح‎بن‎نصربن‎احمدساماني
(331-343ق/943-954م) و در فاصلة سالهاي 333-336ق/945-947م سروده شده است. گويا آغاز
نظم اين مثنوي در 33ق/945م بوده است. خود مي‎گويد:
مر اين داستان کش بگفت از خيال ابر سيصد و سي و سه بود سال
به گفتة عوفي (2/21)، نظم آن در 336ق/947م به پايان رسيده است. از اين منظومه جز
ابياتي پراکنده در کتابهايي چون لغت فرس اسدي، راحله‎الانسان يا پندنامة انوشيروان،
قابوس‎نامه، ترجمان‎البلاغه، مرصادالعباد، لباب‎الالباب و تحفه‎الملوک برجاي نمانده
است. مجموع آنها در حدود 117 بيت است (عنصرالمعالي، تعليقات مصحح، 215).
اين مثنوي ظاهراً مجموعه‎اي از داستانهاي حکمت آميز و مشتمل بر پندهاي اخلاقي و
تمثيلات کوتاه بوده است. گرچه نمي‎توان آن را نمونة کامل شعر فلسفي و حکمي دانست،
اما جلوه‎هاي تفکر فلسفي، مخصوصاً تأکيد بر حکمت عملي و نگرشهاي اخلاقي و تربيتي در
آن فراوان ديده مي‎شود.

مآخذ: دبيرسياقي، محمد، «ابوشکور بلخي و اشعار او»، گنج بازيافته، تهران، خيام،
1333ش، صص 1-44؛ صفا، ذبيح‎الله، تاريخ ادبيات در ايران، تهران، فردوسي، 1363ش،
1/404؛ عنصرالمعالي، کيکاووس‎بن‎اسکندر، قابوس‎نامه، به کوشش سعيد نفيسي، تهران،
فروغي، 1362ش؛ عوفي، محمد، لباب‎الالباب، به کوشش ادوارد براون، ليدن، 1321ق؛
فروزانفر، بديع‎الزمان، سخن و سخنوران، تهران، خوارزمي، 1350ش، صص 25-26؛ لغت نامة
دهخدا، ذيل ابوشکور.
بخش ادبيات

 





/ 415