لطفا منتظر باشید ...
شماره مقاله:348
آلِ ابياَراکه، از خاندانهاي شيعه و از رجال حديث در سدههاي 1-2ق/7-8م. ابو
أراکه، ميمونبنسنجار يمنيِ بَجلي کوفي که اين خاندان منسوب به اوست، از خواص
ياران امام علي(ع) بوده است. عدهاي او را به لحاظ شخصيت و قرابت به امام، همانند
کساني چون أصْبَغبننَباته، مالک اشتر، کُمَيْلبنزياد، زيدبنصَوْحان و
صَعْصَمَهبنصوحان دانستهاند. برخي روايات از دوستي نزديک او با رشيد هَجَري
حکايت ميکند. بنابر روايات، وي از مردم يمن بود که به کوفه هجرت کرد. از شخصيتهاي
بنام و بزرگ اين خاندان، اينان را ميتوان نام برد:
بشير (يا بِشْر)بنميمون وابشي نَبّال کوفي هَمْداني شيباني، برادرش شَجَره، و پسرش
اسحاق، و نيز عليو حسن فرزندانِ شجره. اينان از محدبثان بزرگ و موثق و رجال برجستة
شيعه به شمار ميآيند و از امام محمدباقر(ع)، امام جعفرصادق(ع) و بنابر برخي روايات
از امام موسي کاظم(ع)، حديث نقل ميکنند. رجال شناسان عموماً، به استناد اخبار
رسيده از سوي ائمه(ع)، آنان را موثق و صالح دانسته و ستودهاند. مُحدّثان شيعه
احاديثي از بشير، شجره، عليو حسن روايت کردهاند.
مآخذ: ابنابي حاتم رازي، محمدبنادريس، الجرح والتعديل، بيروت،
داراحياءالتراثالعربي، 1952م، 2/366؛ بحرالعلوم، مهدي، رجال، تهران، مکتبهالصادق،
1363ش، 1/264-268؛ حلّي، عليبنداود، کتابالرجال، به کوشش جلالالدين محدّث
ارموي، دانشگاه تهران، 1342ش، صص 71، 108، 184، 236-237؛ خويي، ابوالقاسم، معجم
رجالالحديث، بيروت، 1403ق، 3/39، 322، 323، 4/357، 9/13-14، 12/60-61، 19/113؛
طوسي، محمدبنحسن، الفهرست، به کوشش محمود راميار، دانشگاه مشهد، 1351ش، ص 223؛
غروي حايري، محمدعلي، جامعالرواه، داراأضواء، بيروت، 1403ق، 1/123، 203، 586.
بخش معارف
