يكى از بزرگترين شهامتها، اعتراف به «جهل» است. اگر چيزى را نمى دانيم، بدون توجيه و تاءويل، و شيره ماليدن سر خلق اللّه، بدون چرب زبانى و سالوس بازى و پشت هم اندازى، صريح و باشجاعت، بگوئيم: «نمى دانم»!اين، مشكلتر از به خاك رساندن پشت حريف در كشتى است و بيش از شكست دادن دشمن در ميدان رزم، نيرو مىطلبد؛ زيرا اينجا ما با دشمنى، نيرومند، به نام «نفس» دست به گريبانيم كه در خانه دلمان جا دارد. هرچيزى آفتى دارد، و آفتِ علم، «غرور» است. غرور علمى، انسان را از اعتراف به جهل و نادانى باز مىدارد.از رسول خدا بشنويم:«... اى ابوذر!وقتى از چيزى سؤال شد كه نمى دانى، بگو: «نمى دانم».كه هم از پيامدهاى ناجور آنچه نمى دانى نجات يابى،و هم از عذاب خداوند در قيامت!...» (12)آرى... اين، شجاعت و قهرمانى مىخواهد. دليرى فقط در تيغ كشيدن و تير انداختن نيست. ميدان رزم، فقط جبهه بيرونى جنگ با دشمن روياروى، نيست. «نفس» نيز حريفى است كه براى مبارزه، «حريف» مىطلبد.پيامبر اسلام، عبور مىكرد. به جمعيتى كه پيرامون يك قهرمان جمع شده و به تماشاى وزنه برداى و زورآزمايى او ايستاده بودند، برخورد. فرمود:«قهرمان كسى است كه بر «نفس» خود غالب شود!»اعتراف به جهل، يكى از اين ميدانهاست كه قدرت و غلبه و شجاعت انسان، آزموده مىشود.
لطفا منتظر باشید ...
