دنيا، مار خوش خط و خالى است كه عده اى، مفتون ظاهر فريبنده آن شده، از سموم كشنده اش (براى كسى كه اسير آن باشد) غافلند.پيامبر صلّى الله عليه وآله وسلّم درس مىدهد. او رسول آزادى است و وارستگى مىآموزد و دنيايى را كه پاى بند و دست و پاگير انسان از «طيران آدميّت» باشد، نكوهش مىكند. دنيا اگر «وسيله» رشد شود، خوب است و اگر «مانع» كمال گردد، زشت است.دنيا، تيغ دو دمى است كه خوبى و بدى آن، بستگى به چگونگى استفاده از آن دارد.پيامبر صلّى الله عليه وآله وسلّم خسران انسان را در سايه اسارت دنيا مىداند و هشدار مىدهد. بشنويم از زبان حقگويش:«اى ابوذر!...سوگند به آنكه جان محمّد صلّى الله عليه وآله وسلّم در دست اوست اگر دنيا به اندازه بال مگس يا پشه اى ارزش نزد خداوند داشت، حتّى يك جرعه آن را هم به «كافر» نمى داد.(26)اى ابوذر!...خداوند به برادرم عيسى عليه السلام وحى كرد كه:اى عيسى! دنيا را دوست مدار، كه من دوستش ندارم.من آخرت را دوست دارم، كه خانه «بازگشت» است.اى ابوذر!...جبريل امين، تمام گنجينه هاى دنيا را سوار بر مركبى زيبا پيش من آورد و گفت: اى محمّد صلّى الله عليه وآله وسلّم! اين گنجينه ها از تو، در عين حال، نصيب و بهره تو نزد خدا كم نمى شود.گفتم: دوستم، جبرئيل! مرا نيازى نيست.اگر سير باشم، سپاس خدا مىگويم.و اگر گرسنه باشم، از خدا مىطلبم...» (27)اين نظر پيامبر نسبت به دنياست. گرچه تمام دنيا از آن او و مسخر براى آن حضرت بود و حتى رسول خدا صلّى الله عليه وآله وسلّم در اين دنيا حكومت تشكيل داد و فرمان راند، ليك همه اينها براى خدا بود، نه خود دنيا.پيامبر، با دنيازدگى و مجذوب مظاهر فريباى زندگى دنيوى شدن مقابله مىكند. او مىخواهد پيروان را از «اسارت» دنيا برهاند. تا «دنيا» براى انسان، بت نشود و حيات مادى، اصالت پيدا نكند.
لطفا منتظر باشید ...
