آن عامل درونى، كه انسان راكنترل مىكند و از محدوده گناه دور مىسازد، نيرويى است به نام «ورع»، كه از خداشناسى و خداترسى و ايمان به مبداء و معاد و حساب وكتاب الهى، سرچشمه مىگيرد. اگر آن عامل، نباشد يا فعال نباشد، كار انسان زار است و اعمالش تباه. حضرت رسالت صلّى الله عليه وآله وسلّم ابوذر و ما را به اين عنصر گرانبها توجّه مىدهد:«اى ابوذر!...اهل «ورع» باش، تا عابدترين مردم به حساب آيى. ورع، بهترين آيين و شيوه براى شماست.«اى ابوذر!... علم، بر عبادت برترى دارد، ولى بدان كه اگر آن قدر نماز بخوانيد و روزه بگيريد كه همچون نى و چون تار شويد، اينها بدون ورع و پرهيز، سودى نمى بخشد.اى ابوذر!... آنان كه در دنيا، اهل زهد و پرهيزند، اولياء راستين الهى اند.اى ابوذر!.. هركس براى روزقيام وحساب،سه چيز نياورد، زيانكاراست.(پرسيدم: آن سه چيست پدر و مادرم فدايت... فرمود:)ورع و پرهيزكارى، كه او را از حرامهاى الهى باز دارد.حلم و بردبارى، كه نادانى و سفاهت را با آن ردّ كند.اخلاقى كه با آن، با مردم به مدارا رفتار كند....» (49)و چه راست فرمود، آن پيامبر صدق و آموزگار اخلاق! «ورع»، «حلم» و«حسن خلق» سه ذخيره بزرگ براى روز قيامت است و چه زيانكارند آنان كه تهيدست از سه سرمايه، به محشر كبرى قدم مىنهند...(50)
لطفا منتظر باشید ...
