هيزم كش دوزخ - نای حکمت نسخه متنی

هيزم كش دوزخ

خصومت ميان مؤمنان، به نفاق و نيرنگ و خيانت مىانجامد.

زبان ناسالم، نقش تباهى آفرينى دارد و گفته هاى غرض آلود، فضا رامسموم و رابطه ها را تيره تر مىسازد.

بى شك، «سخن چينى» رشته هاى دوستى را خاكستر مىكند و دوچهره هاى منافق، ريشه صداقتها را قطع مىكنند و شاخه هاى صفا و دوستى را مىبرند.

باز گرديم به كلام پاك نبوى، كه به ابوذر چنين توصيه مىفرمايد:

«اى ابوذر!...

هرگز «قتّات» به بهشت نمى رود. (ابوذر مىپرسد: قتّات كيست؟ مىفرمايد:)

سخن چين! آرى، سخن چين در آخرت از عذاب الهى آسوده نيست.

اى ابوذر!...

هركس در دنيا دو چهره و دو زبانه باشد، در آخرت نيز، دو زبان از آتش خواهد داشت.

اى ابوذر!...

مجلسها و حرفها «امانت» است و افشاى راز برادرانت «خيانت»!» (61)

آرى... آنكه راز خويش را پيش تو مىگويد و سفره رازش را برايت مىگشايد، تو را امين و جوانمرد مىداند؛ وگرنه اسرار خود را بر تو نمى گفت. اگر نتوانى اسرار ديگران را نگهدارى، چه اميد و توقعى دارى كه ديگران رازدار تو باشند؟

باز مىبينيم كه ماييم و اين زبان خطرناك كه اگر رهايش گذاريم، شعله ها مىفروزد و هستيها مىسوزاند، پس آن بهتر كه مهارى از «تقوا» بر آن بزنيم، تا هم خويش مصون بمانيم و هم ديگران، زيان نبينند.

رازدارى، نشان مردانگى است و پرده درى، نامردى است،