4- حضرت مهدي - عجل الله تعالي فرجه الشريف- در بيانات حضرت زهرا ـ عليها السلام ـ - الگوهاي ناب در نگاه دخت آفتاب نسخه متنی

4- حضرت مهدي - عجل الله تعالي فرجه الشريف- در بيانات حضرت زهرا ـ عليها السلام ـ

نويد حضور و ظهور تك سوار دادگستر هستي، حضرت مهدي (عج) پيش از ميلاد آن حضرت از سوي زهراي مرضيه ـ عليها السلام ـ با سخنان گوناگون داده شده است كه معروف‎ترين اين سخنان حديث گوهر باري به نام «خبر لوح» است.

آبشار سرشار اين شناخت و معرفت در «صحيفة فاطمه ـ عليها السلام ـ» تجلي يافته است؛ مجموعه مطالب و احاديثي كه از اسرار الهي محسوب مي‎شود و فقط در اختيار اهل بيت ـ عليهم السلام ـ، از امام علي ـ عليه السلام ـ تا امام مهدي (عج) قرار داشته است.

در اين ميان برخي از اصحاب والا قدر كه از آشنايان با معارف ناب محمدي ـ صلّي الله عليه و آله ـ و شيفتگان خاندان نبوي بوده‎اند، آگاهي‎هاي آسماني را نصيب خود ساخته‎اند كه از آن ميان به جابر بن عبدالله انصاري مي‎توان اشاره كرد.

او نقل مي‎كند كه روزي در محضر زهراي اطهر ـ عليها السلام ـ بودم كه صحيفه‎اي نوراني ديدم. سؤال كردم اين چه نوشتاري است، فرمود:

«هذا لوح اهداهُ الله الي رسول الله ـ صلّي الله عليه و آله ـ فيه اسم ابي و اسم بعلي و اسم اِبْنَيّ و اسماء الاوصياء من ولدي فاعطا فيه ليَسُرّني»؛

اين كتابي است كه خدا آن را به پيامبر هديه فرمود. در اين نوشتار نام پدرم و شوهرم و اسم دو فرزندم و اماماني كه همه از فرزندان من هستند، وجود دارد. رسول خدا آن را به من عطا كرد تا مرا مسرور و شادمان سازد.

گفتم: در اين كتاب دوازده نام ثبت شده است، آنها اسامي چه كساني است؟

فاطمه ـ عليها السلام ـ فرمود:

«هذه اسماء الاوصياء اوّلهم ابن عمّي واحد عشر من ولدي و آخر هم القائم»[1]؛

اين نام‎هاي جانشينان -پيامبر- است، اول آنها علي ـ عليه السلام ـ پسر عموي من و يازده فرزندان او كه همه از نسل من هستند و آخرين آنها، حضرت قائم ـ عليه السلام ـ است.

در برخي از اخبار و روايات، پس از بيان ماجراي «خبر لوح» به نسخه برداري جابر اشاره كرده و از تطبيق آن چه جابر در دست دارد با لوحي كه امام محمد باقر ـ عليه السلام ـ نزد خود دارد سخن گفته شده است. سپس به اين عبارت صراحت دارد كه در لوح از قول خداوند تبارك و تعالي نوشته شده است:

«... با فرزند او (امام حسن عسكري ـ عليه السلام ـ)، «م ح م د» كه رحمت است براي جهانيان، سعادت را به اوج مي‎رسانم.» كمال موسي، شوكت عيسي، شكيبايي ايوب با اوست. در زمان (غيبتِ) او دوستان من خوار و زبون مي‎شوند و سرهاي آنها همچون سرهاي ترك و ديلم به پيش اين و آن به رسم هديه فرستاده مي‎شود، كشته مي‎شوند، سوزانيده مي‎شوند و همواره در ترس و وحشت و اضطراب به سر مي‎برند. زمين با خونشان رنگين گردد، زنانشان در سوگ آنها گريان و نالان شوند، آنها دوستان حقيقي من هستند كه به وسيلة آنها فتنه‎هاي تيره و تار را دفع كنم و به وسيلة آنان اضطرابها و تشويش‎ها را برطرف سازم و گرفتاري‎ها را رفع نمايم و بندها را فروگشايم. بر آنها باد صلوات و درود و رحمت از پروردگارشان و آنهايند هدايت يافتگان.»[2]

محمود بن لبيد مي‎گويد پس از رحلت رسول خدا ـ صلّي الله عليه و آله ـ، فاطمه را در كنار قبر حضرت حمزه، در احد در حال عزاداري وگريه مشاهده كردم، فرصت را غنيمت شمردم، به محضر او رفتم و پرسيدم:

آيا براي امامت علي ـ عليه السلام ـ از سخنان رسول اكرم ـ صلّي الله عليه و آله ـ مي‎توان دليلي آورد؟

آن حضرت سخن خود را با اين عبارت شروع كرد:

«و اعجباه انسيتم يوم غدير خم؟»؛

شگفتا! آيا حادثة عظيم غديرخم را فراموش كرده‎ايد؟!

سپس سخن جامع و كامل پيامبر ـ صلّي الله عليه و آله ـ را دربارة حضرت علي ـ عليه السلام ـ بيان فرمود. آنگاه با پرسش ديگر من، اين عبارات زرّين و مهر آفرين را بيان نمود:

«قسم به خدا اگر حق را به اهلش واگذار مي‎كردند و از عترت رسول خدا اطاعت مي‎نمودند، دو نفر هم با يكديگر اختلاف نمي‎كردند و امامت همان گونه كه رسول خدا معرفي فرمود از علي ـ عليه السلام ـ تا حضرت قائم (عج) فرزند نهم امام حسين ـ عليه السلام ـ پشت به پشت و نسل به نسل تداوم مي‎يافت.»[4]

شناخت ديرينة زهراي مرضيه ـ عليها السلام ـ نسبت به فرزند عزيز خود و آيندة عالمگير او وسعتي بسيار دارد به گونه‎اي كه رواياتي نيز از سوي راويان اهل سنت در اين باره به چشم مي‎خورد كه از آن ميان مي‎توان به اين حديث اشاره كرد كه رسول اكرم ـ صلّي الله عليه و آله ـ به دخت دلبند خود فرمود:

«اي فاطمه! سوگند به خداوندي كه مرا به حق برانگيخت، مهدي اين امت از اين دو (حسن و حسين) است، چون دنيا پر از هرج و مرج شد، فتنه‎ها همه جا را فرا گرفت، راهها ناامن گرديد، گروهي‎برگروهي شبيخون زدند، بزرگان بر زيردستان ترحم نكردند، كوچكها احترام بزرگان را رعايت نكردند خداوند در چنين زماني كسي را مي‎فرستد كه قلعه‎هاي ضلالت را فتح مي‎كند و دل‎هاي بسته را مي‎گشايد و دين را در آخرالزّمان به پا مي‎دارد چنانكه من در اول زمان به پا داشتم. زمين را پر از عدل و داد كند، چنان كه پر از ستم شده باشد.»[5]

روشناي بينش فاطمي ـ عليها السلام ـ دربارة اميد آفرينش و فرياد رس هستي در سراي سيره و سخن فرزندان آن پاك‎بانو نيز به خوبي مشاهده مي‎شود، به گونه‎اي كه امام مجتبي ـ عليه السلام ـ با عبارت «خوشا به سعادت كسي كه روزگار او را درك كند»، آينة انديشة خود را نسبت به عظمت مهدي موعود ـ عليه السلام ـ نمايان مي‎سازد و مي‎فرمايد:

«خيرها همه در آن زمان است، زيرا قائم ما قيام مي‎كند و تمامي تلخي‎ها و سختي‎ها را از بين مي‎برد. در زمان او درندگان با يكدگير سازش مي‎كنند، زمين گياهان خود را خارج مي‎كند، آسمان بركاتش را نازل مي‎كند، گنج‎هاي نهفته در زمين براي او ظاهر مي‎شوند، بين شرق و غرب عالم، تحت سلطه و سيطرة او در مي‎آيد، خوشا به سعادت كسي كه روزگار او را درك كند و اوامر و سخنان وي را گوش دهد.»[6]

و سر سلسلة شهيدان هميه جاويد جهان، امام حسين ـ عليه السلام ـ طلوعي زرّين و بنيادين از آسمان باور خويش نسبت به پور نهمين خود بقيةُ الله، پديدار مي‎كند و با بي‎كران ارادت و عشق خود مي‎فرمايد:

«لَوْ اَدْرَكْتُهُ لُخَدَمتهُ اَيّامُ حَياتي...[7]»؛

اگر زمان او را درك كنم همة عمر به خدمتگزاري وي مشغول مي‎شوم... كسي كه در زمان غيبت بر آزار و انكاردشمنان، صبر كند، همانند فردي است كه در محضر رسول خدا ـ صلّي الله عليه و آله ـ جهاد مي‎كند!!

اين شناخت روشنگر در توفان بلاهاي طاقت سوز در سرزمين سرخ هستي، كربلا، نسيم آرامشي چشمگيرگرديد بدان‎گونه كه امام محمد باقر ـ عليه السلام ـ مي‎فرمايد:
جدّ عزيزم حسين ـ عليه السلام ـ ـ در آن هنگامة رنج و مصيبت ـ رو به ياران كرد و فرمود:
بهشت بر شما مژده باد، سوگند به خدا پس از ماجراي ما ـ در عاشوراي خونين ـ و بعد از مدتي خداوند، ما و شما را زنده مي‎كند و به صحنه مي‎آورد تا قائم ما ظهور كند او از ستمگران انتقام مي‎كشد و من و شما زنجيرها، بندها و انواع عذابهايي كه ستمگران را به وسيلة آنها عذاب مي‎كنند، مي‎بينيم.

شخصي از امام پرسيد: قائم شما كيست؟

حضرت فرمود:
«هفتمين فرزند پسرم محمد باقر ـ عليه السلام ـ است و او «حجة» بن الحسن بن علي بن محمد بن علي بن موسي بن جعفر بن علي پسرم خواهد بود. كسي كه دوران طولاني غايب مي‎شود، سپس آشكار شده و جهان را كه پر از ظلم و جور گرديده‎، لبريز از عدل و داد مي‎كند.»[8]

آري؛

[1] . اصول كافي، ج 1، ص 537؛ كتاب عوالم، ج 11، ص 615؛ امالي صدوق، ص 182؛ تفسير البرهان، ج 2، ص 123.

[2] . احتجاج طبرسي، ص 67؛ الزام الناصب، ج 1، ص 213؛ بحار الانوار، ج 36، ص 195؛ غيبت طوسي، ص 93.

[3] . شوق مهدي ـ عليه السلام ـ (مجموعه اشعار فقيه والا گوهر ملا محسن فيض كاشاني (ره) دربارة حضرت مهدي ـ عليه السلام ـ)، ص 83.

[4] . احقاق الحق، ج 21، ص 26 و 27؛ كوكب الدرّي، ج 1، ص 235؛ عوالم المعارف، ج 11، ص 228.

[5] . ذخائر العقبي، ص 136.

[6] . يوم الخلاص، ص 374؛ بشارة الاسلام، ص 81.

[7] . عقدر الدرر، ص 160؛ كمال الدين، ص 317.

[8] . مقتل الحسين مقرم، ص 258.

[9] . شوق مهدي ـ عليه السلام ـ، ص 49.