لطفا منتظر باشید ...
خانه‌ى بركت و نور:
وَ جَعَلْتَ لَهُ وَ لَهُمْ أوَّلَ بَيْتٍ وُضِعَ لِلنّاسِ لَلَّذي بِبَكَّةَ مُبارَكآ وَ هُدىً لِلْعالَمينَ. فيهِ آياتٌ بَيِّناتٌ مَقامُ اِبراهيمَ وَ مَنْ دَخَلَهُ كانَ آمِنآ.
اوّل خانه‌اى را كه به سود مردمان نهاده شد، تنها براى او (پيامبر 6) و ايشان (اهل‌بيت :) قرار دادى، خانه‌اى مبارك كه در مكّه است و هدايت براى جهانيان است. در آن، آيات روشن است و جايگاه ابراهيم. و هر كه در آن وارد شود، در امان است.
كعبه، معبد ديرين توحيد و كهن‌ترين خانه‌ى نور در روى زمين است كه انسان‌ها با روى‌آوردن به آن، درس عبادت را بر صفحه‌ى وجود خود نشانده‌اند.
اين درس عبادت را، از ديرباز، پيامبران الاهى به مردم آموخته‌اند و تمامى آنان، مردم زمان خود را به ظهور آخرين رسول و برترين پيامبر نويد داده‌اند. بدين‌گونه، كعبه، خانه‌ى «بركت و هدايت» براى مردمان است، تا درپيكرمناسك آن، روح عبادت وشكرنعمت ـ يعنى
تسليم در برابر اوامر الاهى ـ جويند. هركس با چنين شيوه‌اى به خانه‌ى كعبه روى آرد، به «امنيت از عذاب» مى‌رسد، وگرنه سفرى با زحمت پيموده، بدون آن‌كه روح اين عبادت را شناخته باشد.
اين است كه روح مناسك حج، هم‌چون ديگر عبادات، عبوديت و بندگى خدا است، يعنى تسليم در برابر اوامر الاهى، و در رأس آن‌ها قبول ولايت پيامبر خدا و ائمّه‌ى هدى :كه تنها راه هدايت امت‌اند، چرا كه در ظلمت فراگير جهان، مشعل هدايت را خداى بزرگ تنها به دست اينان داده است، چنان‌كه برگْ برگِ تاريخ بر اين حقيقت گواه است. از اين رو، امامان معصوم : در تفسير آيه‌ى (وَ مَنْ دَخَلَهُ كانَ آمِنآ) فرمودند :
«هر كس كه با ايمان به ولايت اهل بيت، به خانه‌ى كعبه درآيد، از عذاب دوزخ در امان مى‌ماند.»
هدايت و هشدار:
فَلَمَّا انْقَضَتْ أيّامُهُ اَقامَ وَليَّهُ عَلىَّبْنَاَبى‌طالبٍ ـصَلَواتُکَ عَلَيْهِما وَ آلِهِماـ هادِيآ، إذ كانَ هُوَ المْنذِرَ وَ لِكُلِّ قَومٍ هادٍ.
چون روزگار او (پيامبر 6) سپرى شد، ولىّ خود علىّبن‌ابى‌طالب راـ كه درودهاى تو بر آن دو و خاندانشان بادـ به عنوان هدايتگر برپا داشت، چرا كه پيامبر، هشداردهنده است و هر گروهى را هدايتگرى است.
يكى از آموزه‌هاى بلند و خردْپسندِ حكمت شيعى، ضرورت پيوند مداوم انسان با خدايش در تمام زمان‌ها است. خداوند متعال براى انجام اين هدف، در هر زمان و دورانى، حجّتى بر آدميان دارد. اين حجّت، گاه پيامبر و گاهى امام است، كه رشته‌ى هدايت الاهى را در دست دارند. و آدميان را به سوى آن فرا مى‌خوانند. اين همان، «رشته‌ى محكم و گسست‌ناپذير هدايت» است، كه بدون چنگ‌زدن به آن، نمى‌توان از كفر به طاغوت و ايمان به خدا سخن گفت.
(فَمَنْ يَكْفُرْ بِالطّاغُوتِ وَ يُؤْمِنْ بِاللهِ فَقَدِ اسْتَمْسَکَ بِالْعُروَةِ
الْوُثْقى لاَ انْفِصامَ لَها)
هر كس به طاغوت كفر ورزد و به خدا ايمان آورد، به راستى به رشته استوار چنگ زده است .
اين رشته، همان «حبل‌الله» است كه پناه‌بردن به آن، امر الاهى به مردم در تمام زمان‌ها است :
(وَ اعْتَصِمُوا بِحَبْلِ اللهِ جَميعآ وَ لا تَفَرَّقُوا)
به رشته الاهى بپيونديد و از پيرامون آن پراكنده مشويد.
پيامبر خدا 6، اميرالمؤمنين 7را به عنوان «سكّان‌دار» اين كشتى هدايت پس از خود، شناسانده، خود را «منذر» و حضرتش را «هادى» ناميـده است و ايـن حقيقت، در روايات فراوان، ذيل آيه‌ى : ( إنَّما أنْتَ مُنْذِرٌ وَلِكُلِّ قَوْمٍ هادٍ ) از امامان معصوم : نيز رسيده است.
