التفات يكى از شيوه هاى بيانى است كه مردمان در مكالمات و مذاكرات خود بدان عمل مى كنند و موجب زيبايى، رونق و درخشندگى كلام مى شود وفوايد ارزشمندى هم دارد كه شنونده را به كلام پيوند داده، توجه و دقت وى را برمى انگيزد و موجب مى شود كه خود رابراى شناخت موضوع جديد وشنيدن بيش تر آماده كند. قرآن مجيد هم در موارد فراوانى، حتى درفاتحة الكتاب، چنان كه گذشت، از اين شيوه استفاده كرده است. فلسفه التفات در اين آيه اين نكته است كه تاديب زنان پيامبرصلى الله عليه وآله از توابع زدودن پليدى وآلودگى از اهل بيت و گرامى داشت آنان است تا به سبب آنان هيچ گونه عيب و ايرادى به اهل بيت نرسد. (4) .