يكي روز شاه جـهان سوي كوه پديد آمد از دور چيزي دراز دوچشم از بر سر چو دو چشمه خون نگـه كرد هوشنگ باهوش و سنگ بـه زور كياني رهانيد دسـت برآمد بـه سنگ گران سنـگ خرد فروغي پديد آمد از هر دو سـنـگ نـشد مار كشـتـه وليكـن ز راز جـهاندار پيش جـهان آفرين كـه او را فروغي چـنين هديه داد بـگـفـتا فروغيسـت اين ايزدي شـب آمد برافروخت آتـش چو كوه يكي جشن كرد آن شب و باده خورد ز هوشـنـگ ماند اين سده يادگاركز آباد كردن جـهان شاد كرد كز آباد كردن جـهان شاد كرد
گذر كرد با چند كـس هـمـگروه سيه رنـگ و تيره تـن و تيزتاز ز دود دهانـش جـهان تيره گون گرفتـش يكي سنگ و شد تيزچنگ جهانـسوز مار از جهانجوي جست همان و همين سنگ بشكست گرد دل سنـگ گشت از فروغ آذرنـگ ازين طبـع سنـگ آتـش آمد فراز نيايش هـمي كرد و خواند آفرين هـمين آتـش آنـگاه قبلـه نهاد پرسـتيد بايد اگر بـخردي هـمان شاه در گرد او با گروه سده نام آن جشـن فرخـنده كرد بـسي باد چون او دگر شـهريارجـهاني بـه نيكي ازو ياد كرد جـهاني بـه نيكي ازو ياد كرد
لطفا منتظر باشید ...
