شماره 26 - شاهنامه نسخه متنی

اینجــــا یک کتابخانه دیجیتالی است

با بیش از 100000 منبع الکترونیکی رایگان به زبان فارسی ، عربی و انگلیسی

شاهنامه - نسخه متنی

ابوالقاسم فردوسی

| نمايش فراداده ، افزودن یک نقد و بررسی
افزودن به کتابخانه شخصی
ارسال به دوستان
جستجو در متن کتاب
بیشتر
تنظیمات قلم

فونت

اندازه قلم

+ - پیش فرض

حالت نمایش

روز نیمروز شب
جستجو در لغت نامه
بیشتر
توضیحات
افزودن یادداشت جدید

شماره 26





  • بـبودند هر دو بران راي مـند
    از ايوان سه مجمر پر آتـش بـبرد
    فـسونـگر چو بر تيغ بالا رسيد
    ز مـجـمر يكي آتشي برفروخـت
    چو پاسي ازان تيره شب درگذشـت
    هـمانـگـه چو مرغ از هوا بنگريد
    نشـسـتـه برش زال با درد و غم
    بـشد پيش با عود زال از فراز
    بـه پيشش سه مجمر پر از بوي كرد
    بدو گفـت سيمرغ شاها چـه بود
    چنين گفت كاين بد به دشمن رساد
    تـن رسـتـم شيردل خسته شد
    كزان خستگي بيم جانست و بـس
    همان رخش گويي كه بيجان شدست
    بيامد برين كـشور اسـفـنديار
    نـجويد هـمي كشور و تاج و تخت
    بدو گـفـت سيمرغ كاي پهـلوان
    سزد گر نـمايي به مـن رخـش را
    كـسي سوي رستم فرسـتاد زال
    بـفرماي تا رخـش را همـچـنان
    چو رسـتـم بران تـند بالا رسيد
    بدو گـفـت كاي ژنده پيل بـلـند
    چرا رزم جـسـتي ز اسـفـنديار
    بدو گـفـت زال اي خداوند مـهر
    گر ايدونـك رستـم نگردد درسـت
    هـمـه سيسـتان پاك ويران كنند
    شود كـنده اين تخـمـه ما ز بـن
    نـگـه كرد مرغ اندران خستـگي
    ازو چار پيكان بـه بيرون كـشيد
    بران خـسـتـگيها بـماليد پر
    بدو گـفـت كاين خستگيها ببـند
    يكي پر مـن تر بـگردان بـه شير
    بران همنشان رخش را پيش خواست
    برون كرد پيكان شـش از گردنـش
    هـمانـگـه خروشي برآورد رخش
    بدو گـفـت مرغ اي گو پيلـتـن
    چرا رزم جـسـتي ز اسـفـنديار
    بدو گفـت رستـم گر او را ز بـند
    مرا كشـتـن آسان تر آيد ز ننـگ
    چـنين داد پاسـخ كز اسفـنديار
    كـه اندر زمانـه چنويي نخاسـت
    بـپرهيزي از وي نباشد شگـفـت
    كـه آن جفت من مرغ با دستـگاه
    اگر با مـن اكـنون تو پيمان كـني
    نـجويي فزوني بـه اسـفـنديار
    ور ايدونـك او را بيامد زمان
    پـس انـگـه يكي چاره سازم ترا
    چو بشـنيد رستم دلـش شاد شد
    بدو گـفـت كز گفـت تو نـگذرم
    چـنين گـفـت سيمرغ كز راه مهر
    كـه هركـس كه او خون اسفنديار
    هـمان نيز تا زنده باشد ز رنـج
    بدين گيتيش شوربـخـتي بود
    شگفـتي نـمايم هـم امشب ترا
    برو رخـش رخشـنده را برنـشين
    چو بشـنيد رستم ميان را ببسـت
    بـه سيمرغ گفت اي گزين جـهان
    جـهان يادگارسـت و ما رفتـني
    بـه نام نـكو گر بـميرم رواسـت
    كـجا شد فريدون و هوشنـگ شاه
    برفـتـند و ما را سـپردند جاي
    هـمي راند تا پيش دريا رسيد
    چو آمد بـه نزديك دريا فراز
    بـه رستم نمود آن زمان راه خشك
    بـماليد بر تركـش پر خويش
    گزي ديد بر خاك سر بر هوا
    بدو گفـت شاخي گزين راسـت تر
    بدان گز بود هوش اسـفـنديار
    بر آتـش مرين چوب را راست كـن
    بـنـه پر و پيكان و برو بر نـشان
    چو بـبريد رسـتـم تـن شاخ گز
    بران كار سيمرغ بد رهـنـماي
    بدو گفـت اكـنون چو اسفـنديار
    تو خواهـش كن و لابه و راسـتي
    مـگر بازگردد بـه شيرين سخـن
    كـه تو چـند گه بودي اندر جـهان
    چو پوزش كـني چـند نـپذيردت
    بـه زه كن كـمان را و اين چوب گز
    ابر چشم او راست كن هر دو دست
    زمانـه برد راست آن را به چشـم
    تـن زال را مرغ پدرود كرد
    ازان جايگـه نيك دل برپريد
    يكي آتـش چوب پرتاب كرد يكي تيز پيكان بدو در نـشاند
    يكي تيز پيكان بدو در نـشاند



  • سـپـهـبد برآمد بـه بالا بلـند
    برفـتـند با او سه هـشيار و گرد
    ز ديبا يكي پر بيرون كـشيد
    بـه بالاي آن پر لختي بـسوخـت
    تو گفتي چو آهن سياه ابر گشـت
    درخـشيدن آتـش تيز ديد
    ز پرواز مرغ اندر آمد دژم
    سـتودش فراوان و بردش نـماز
    ز خون جـگر بر دو رخ جوي كرد
    كـه آمد ازين سان نيازت بـه دود
    كـه بر مـن رسيد از بد بدنژاد
    ازان خستگي جان من بستـه شد
    بران گونـه خسته نديدست كـس
    ز پيكان تنش زار و بيجان شدسـت
    نـكوبد هـمي جز در كارزار
    برو بار خواهد هـمي با درخـت
    مـباش اندرين كار خسـتـه روان
    هـمان سرفراز جـهان بـخـش را
    كـه لـخـتي بـه چاره برافراز يال
    بيارند پيش مـن اندر زمان
    هـمان مرغ روشـن دل او را بديد
    ز دست كه گشـتي بدين سان نژند
    چرا آتـش افـگـندي اندر كـنار
    چو اكـنون نـمودي بما پاك چـهر
    كـجا خواهم اندر جهان جاي جست
    بـه كام دليران ايران كـنـند
    كـنون بر چـه رانيم يكسر سخـن
    بديد اندرو راه پيوسـتـگي
    بـه منقار از ان خستگي خون كشيد
    هـم اندر زمان گشـت با زيب و فر
    هـمي باش يكـچـند دور از گزند
    بـمال اندران خـسـتـگيهاي تير
    فرو كرد منـقار بر دسـت راسـت
    نـبد خستـه گر بسته جايي تنش
    بـخـنديد شادان دل تاج بـخـش
    توي نامـبردار هر انـجـمـن
    كـه او هسـت رويين تـن و نامدار
    نـبودي دل مـن نگـشـتي نژند
    وگر بازمانـم بـه جايي ز جـنـگ
    اگر سر بـجا آوري نيسـت عار
    بدو دارد ايران همي پشت راسـت
    مرا از خود اندازه بايد گرفـت
    بـه دسـتان و شمشير كردش تباه
    سر از جنگ جستن پشـمان كـني
    گـه كوشـش و جسـتـن كارزار
    نينديشي از پوزش بي گـمان
    بـه خورشيد سر برفرازم ترا
    از انديشـه بـسـتـن آزاد شد
    وگر تيغ بارد هوا بر سرم
    بـگويم كـنون باتو راز سـپـهر
    بريزد ورا بـشـكرد روزگار
    رهايي نيابد نـماندش گـنـج
    وگر بـگذرد رنـج و سـخـتي بود
    بـبـندم ز گـفـتار بد لـب ترا
    يكي خـنـجر آبـگون برگزين
    وزان جايگـه رخش را برنشسـت
    چـه خواهد برين مرگ ما ناگـهان
    بـه گيتي نـماند بـجز مردمي
    مرا نام بايد كـه تـن مرگ راسـت
    كـه بودند با گنج و تخـت و كـلاه
    جـهان را چنين اسـت آيين و راي
    ز سيمرغ روي هوا تيره ديد
    فرود آمد آن مرغ گردنـفراز
    هـمي آمد از باد او بوي مـشـك
    بـفرمود تا رسـتـم آمدش پيش
    نـشـسـت از برش مرغ فرمانروا
    سرش برترين و تـنـش كاسـت تر
    تو اين چوب را خوار مايه مدار
    نـگـه كـن يكي نـغز پيكان كهن
    نـمودم ترا از گزندش نـشان
    بيامد ز دريا بـه ايوان و رز
    هـمي بود بر تارك او بـه پاي
    بيايد بـجويد ز تو كارزار
    مـكوب ايچ گونـه در كاسـتي
    بياد آيدش روزگار كـهـن
    بـه رنـج و به سختي ز بهر مهان
    هـمي از فرومايگان گيردت
    بدين گونـه پرورده در آب رز
    چـنانـچون بود مردم گزپرسـت
    بدانگـه كـه باشد دلت پر ز خشم
    ازو تار وز خويشـتـن پود كرد
    چو اندر هوا رسـتـم او را بديد
    دلـش را بران رزم شاداب كرد چـپ و راسـت پرها بروبر نـشاند
    چـپ و راسـت پرها بروبر نـشاند


/ 675