بـه شاهي برو آفرين خواندند يكي موبدي بود شـهرو بـه نام بيامد بـه كرسي زرين نشسـت جهان را همي داشت با داد و راي پراگـنده گـنـج و سـپاه ورا چـنين تا برآمد برين پـنـج سال نشسته شبي شاه در طيسفون بدانگـه كه خورشيد برگشت زرد خروش آمد از راه اروندرود چـنين گفت موبد بران شاه خرد كـنون مرد بازاري و چاره جوي چو بر دجـلـه بر يكدگر بـگذرند بـترسد چنين هركس از بيم كوس چـنين گـفـت شاپور با موبدان پـلي ديگر اكـنون بـبايد زدن بدان تا چـنين زيردسـتان ما بـه رفتن نباشند زين سان به رنج همـه موبدان شاد گشتند سخت يكي پـل بـفرمود موبد دگر ازو شادمان شد دل مادرش بـه زودي به فرهنگ جايي رسيد چو بر هفت شد رسم ميدان نهاد بهشـتـم شد آيين تخت و كلاه تـن خويش را از در فـخر كردبر آيين فرخ نياكان خويش بر آيين فرخ نياكان خويش
همـه مـهـتران گوهر افشاندند خردمـند و شايستـه و شادكام ميان پيش او بندگي را ببـسـت سپـه را به هر نيك و بد رهنماي بياراسـت ايوان و گاه ورا برافراخـت آن كودك خرد يال خردمـند موبد بـه پيش اندرون پديد آمد آن چادر لاژورد به موبد چنين گفت هست اين درود كـه اي پاك دل نيك پي شاه گرد ز كلبـه سوي خانه بنـهاد روي چـنين تنـگ پل را به پي بسپرند چـنين برخروشند چون زخم كوس كـه اي پرهـنر نامور بـخردان شدن را يكي راه باز آمدن گر از لـشـكري در پرسـتان ما درم داد بايد فراوان ز گـنـج كـه سبز آمد آن نارسيده درخت بـه فرمان آن كودك تاجور بياورد فرهـنـگ جويان برش كز آموزگاران سراندر كـشيد هـم آورد و هم رسم چوگان نهاد تو گفـتي كمر بست بهرامـشاه نشستنـگـه خود به اصطخر كردگزيده سرافراز و پاكان خويش گزيده سرافراز و پاكان خويش
لطفا منتظر باشید ...
