شماره 11 - شاهنامه نسخه متنی

اینجــــا یک کتابخانه دیجیتالی است

با بیش از 100000 منبع الکترونیکی رایگان به زبان فارسی ، عربی و انگلیسی

شاهنامه - نسخه متنی

ابوالقاسم فردوسی

| نمايش فراداده ، افزودن یک نقد و بررسی
افزودن به کتابخانه شخصی
ارسال به دوستان
جستجو در متن کتاب
بیشتر
تنظیمات قلم

فونت

اندازه قلم

+ - پیش فرض

حالت نمایش

روز نیمروز شب
جستجو در لغت نامه
بیشتر
توضیحات
افزودن یادداشت جدید

شماره 11





  • چو برخاسـت از خواب با موبدان
    گـشاد آن سخن بر ستاره شمر
    دو گوهر چو آب و چو آتش به هم
    هـمانا كـه باشد به روز شمار
    از اخـتر بجوئيد و پاسـخ دهيد
    سـتاره شـناسان بـه روز دراز
    بديدند و با خـنده پيش آمدند
    بـه سام نريمان ستاره شـمر
    ترا مژده از دخـت مـهراب و زال
    ازين دو هـنرمـند پيلي ژيان
    جـهان زيرپاي اندر آرد بـه تيغ
    بـبرد پي بدسـگالان ز خاك
    نـه سگـسار ماند نه مازندران
    بـه خواب اندرد آرد سر دردمـند
    بدو باشد ايرانيان را اميد
    پي باره اي كو چماند به جـنـگ
    خـنـك پادشاهي كه هنگام او
    چو بشـنيد گفتار اخترشـناس
    ببخـشيدشان بي كران زر و سيم
    فرسـتاده زال را پيش خواند
    بگفتـش كه با او به خوبي بگوي
    وليكن چو پيمان چنين بد نخست
    مـن اينك به شبگير ازين رزمگاه
    فرسـتاده را داد چـندي درم
    گسي كردش و خود به راه ايستاد
    ببسـتـند از آن گرگساران هزار
    دو بهره چو از تيره شب درگذشت
    هـمان نالـه كوس با كره ناي
    سپهـبد سوي شهر ايران كشيد
    فرسـتاده آمد دوان سوي زال
    گرفـت آفرين زال بر كردگار درم داد و دينار درويش را
    درم داد و دينار درويش را



  • يكي انجـمـن كرد با بـخردان
    كـه فرجام اين بر چه باشد گذر
    برآميخـتـه باشد از بن ستـم
    فريدون و ضـحاك را كارزار
    هـمـه كار و كردار فرخ نـهيد
    هـمي ز آسمان بازجستـند راز
    كه دو دشمن از بخت خويش آمدند
    چـنين گفـت كاي گرد زرين كمر
    كه باشند هر دو به شادي همال
    بيايد بـبـندد بـه مردي ميان
    نـهد تخـت شاه از بر پشت ميغ
    بـه روي زمين بر نماند مـغاك
    زمين را بـشويد بـه گرز گران
    بـبـندد در جـنـگ و راه گزند
    ازو پـهـلوان را خرام و نويد
    بـمالد برو روي جنگي پلـنـگ
    زمانـه بـه شاهي برد نام او
    بخـنديد و پذرفت ازيشان سپاس
    چو آرامـش آمد به هنـگام بيم
    زهر گونـه با او سخـنـها براند
    كـه اين آرزو را نـبد هيچ روي
    بهانـه نـشايد به بيداد جست
    سوي شـهر ايران گذارم سـپاه
    بدو گـفـت خيره مزن هيچ دم
    سـپاه و سپهـبد از آن كار شاد
    پياده بـه زاري كـشيدند خوار
    خروش سواران برآمد ز دشـت
    برآمد ز دهـليز پرده سراي
    سـپـه را به نزد دليران كشيد
    ابا بـخـت پيروز و فرخـنده فال
    بران بـخـشـش گردش روزگار نوازنده شد مردم خويش را
    نوازنده شد مردم خويش را


/ 675