گم شد از بغداد شبلى چندگاه باز جستندش به هر موضع بسى در ميان آن گروهى بي ادب سايلى گفت اى برنگ راز جوى گفت اين قومند چون تردامنى من چو ايشانم، ولى در راه دين گم شدم در ناجوانمردى خويش هرك جان خويش را آگاه كرد همچو مردان دل خرد كرد اختيار گر تو بيش آيى ز مويى در نظر مدح و ذمت گر تفاوت مي كند گر تو حق رابنده ي، بت گر مباش نيست ممكن در ميان خاص و عام بندگى كن بيش از اين دعوى مجوى چون ترا صد بت بود در زير دلقاى مخن، جامه ى مردان مدار اى مخن، جامه ى مردان مدار
كس بسوى او كجا مي برد راه در مخن خانه اى ديدش كسى چشم تر بنشسته بود و خشك لب اين چه جاى تست آخر بازگوى در ره دنيا نه مرد و نه زنى نه زنى در دين نه مردى چند ازين شرم مي دارم من از مردى خويش ريش خود دستارخوان راه كرد كرد بر استادگان عزت نار خويشتن را از بتى باشى بتر بتگرى باشى كه او بت مي كند ور تو مرد ايزدي، آزر مباش از مقام بندگى برتر مقام مرد حق شو، عزت از عزى مجوى چون نمايى خويش را صوفى به خلقخويش را زين بيش سرگردان مدار خويش را زين بيش سرگردان مدار
لطفا منتظر باشید ...
