شهريارى كرد قصرى زرنگار چون شد آن قصر بهشت آسا تمام هر كسى مي آمدند از هر ديار شه حكيمان و نديمان را بخواند گفت اين قصر مرا در هيچ حال هر كسى گفتند در روى زمين زاهدى برجست، گفت اى نيك بخت گر نبودى قصر را آن رخنه عيب شاه گفتا من نديدم رخنه اى زاهدش گفت اى به شاهى سرفراز بوك آن رخنه توانى كرد سخت گرچه اين قصرست خرم چون بهشت هيچ باقى نيست، هست اينجاى زيست از سراى و قصر خود چندين منازگر كسى از خواجگى و جاى تو گر كسى از خواجگى و جاى تو
خرج شد دينار بر وى صد هزار پس گرفت از فرش آرايش نظام پيش خدمت با طبقهاى نار پيش خويش آورد و بر كرسى نشاند هيچ باقى هست از حسن و كمال هيچ كس نه ديد و نه بيند چنين رخنه اى ماندست و آن عيب است سخت تحفه دادى قصر فردوسش ز غيب هم برانگيزى تو جاهل فتنه اى رخنه اى هست آن ز عزرائيل باز ورنه چه قصر تو و چه تاج و تخت مرگ بر چشم تو خواهد كرد زشت ليك باقى نيست، اين را حيله چيست رخش كبر و سركشى چندين منازبا تو عيب تو بگويد واى تو با تو عيب تو بگويد واى تو
لطفا منتظر باشید ...
