حكايت چاكرى كه از دست شاه ميوه ى تلخى را با رغبت خورد
پادشاهى بود نيكو شيوه اى ميوه ى او خوش همي خورد آن غلام از خوشى كان چاكرش مي خورد آن گفت يك نيمه بمن ده اى غلام داد شه را ميوه و شه چون چشيد گفت هرگز اى غلام اين خود كه كرد آن رهى با شاه گفت اى شهريار گر ز دستت تلخ آمد ميوه اى چون ز دستت هر دمم گنجى رسد چون شدم در زير محنت پست تو گر ترا در راه او رنجست بس كار او بس پشت و روى افتاده است پختگان چون سر به راه آورده اندتا كه بر نان و نمك بنشسته اند تا كه بر نان و نمك بنشسته اند
چاكرى را داد روزى ميوه اى گفتيى خوشتر نخورد او زان طعام پادشا را آرزو مي كرد آن زانك بس خوش مي خورى اين خوش طعام تلخ بود،ابرو از آن درهم كشيد وين چنين تلخى چنان شيرين كه كرد چون ز دستت تحفه ديدم صد هزار بازدادن را ندانم شيوه اى كى به يك تلخى مرا رنجى رسد كى مرا تلخى كند از دست تو تو يقين مي دان كن آن گنج است بس چون كنى تو، چون چنين بنهاده است لقمه ى بى خون دل كى خورده اندبي جگر نان تهى نشكسته اند بي جگر نان تهى نشكسته اند
لطفا منتظر باشید ...
