نهاده ست بارى شفا در عسل عسل خوش كند زندگان را مزاج رمق مانده اى را كه جان از بدن يكى گرز پولاد بر مغز خورد ز پيش خطر تا توانى گريز درون تا بود قابل شرب و اكل خراب آنگه اين خانه گردد تمام طبايع تر و خشك و گرم است و سرد يكى زين چو بر ديگرى يافت دست اگر باد سرد نفس نگذرد وگر ديگ معده نجوشد طعام در اينان نبندد دل، اهل شناخت توانايى تن مدان از خورش به حقش كه گرديده بر تيغ و كارد چو رويى به طاعت نهى بر زمينگدايى است تسبيح و ذكر و حضور گدايى است تسبيح و ذكر و حضور
نه چندان كه زور آورد با اجل ولى درد مردن ندارد علاج برآمد، چه سود انگبين در دهن؟ كسى گفت صندل بمالش به درد وليكن مكن با قضا پنجه تيز بدن تازه روى است و پاكيزه شكل كه با هم نسازند طبع و طعام مركب از اين چار طبع است مرد ترازوى عدل طبيعت شكست تف معده جان در خروش آورد تن نازنين را شود كار خام كه پيوسته با هم نخواهند ساخت كه لطف حقت مي دهد پرورش نهي، حق شكرش نخواهى گزارد خدا را ناگوى و خود را مبينگدا را نبايد كه باشد غرور گدا را نبايد كه باشد غرور
لطفا منتظر باشید ...
