مها زورمندى مكن با كهان سر پنجه ى ناتوان بر مپيچ عدو را بكوچك نبايد شمرد نبينى كه چون با هم آيند مور نه مورى كه مويى كزان كمترست مبر گفتمت پاى مردم ز جاى دل دوستان جمع بهتر كه گنج مينداز در پاى كار كسى تحمل كن اى ناتوان از قوى به همت برآر از ستيهنده شور لب خشك مظلوم را گو بخند به بانگ دهل خواجه بيدار گشت خورد كاروانى غم بار خويش گرفتم كز افتادگان نيستىبراينت بگويم يكى سرگذشت براينت بگويم يكى سرگذشت
كه بر يك نمط مي نماند جهان كه گر دست يابد برآيى به هيچ كه كوه كلان ديدم از سنگ خرد ز شيران جنگى برآرند شور چو پر شد ز زنجير محكمترست كه عاجز شوى گر درآيى ز پاى خزينه تهى به كه مردم به رنج كه افتد كه در پايش افتى بسى كه روزى تواناتر از وى شوى كه بازوى همت به از دست زور كه دندان ظالم بخواهند كند چه داند شب پاسبان چون گذشت؟ نسوزد دلش بر خر پشت ريش چو افتاده بينى چرا نيستي؟كه سستى بود زين سخن درگذشت كه سستى بود زين سخن درگذشت
لطفا منتظر باشید ...
