سخنى با ابو ذر - بخشی از زیبایی های نهج البلاغه نسخه متنی

در حال خشنودى و خشم، سخن حق بگوئيد و در حال بى‏نيازى و فقر اعتدال را از دست ندهيد و با دوست و دشمن دادگرى كنيد و در آسايش و سختى خشنود باشيد.

كسى كه خواسته‏هاى نفسانى را ترك كند آزاده است.

خود پسندى دليل سستى عقل انسان است. ستم بر بندگان خدا براى آخرت بد توشه‏اى است

سخنى با ابو ذر

سخنى است كه امام (عليه السلام) به ابو ذر غفارى صحابى بزرگ، هنگامى كه خليفه سوم او را به «ربذه» تبعيد كرد فرموده است.

ربذه سرزمين بى‏آب و علفى در نزديكى مدينه بود. خليفه سوم هنگام تبعيد ابو ذر كسى را فرستاد تا به مردم اعلان كند كه: «هيچكس حق ندارد با ابو ذر سخن بگويد و او را مشايعت نمايد» روى اين اصل مردم از وى دورى جستند اما على بن ابي طالب (عليه السلام) و برادرش عقيل و دو فرزندش حسن و حسين (عليهما السلام) و عمار او را مشايعت نمودند: