اگر هفت اقليم را به من بدهند...
هنگامى كه عقيل برادر على (عليه السلام) تهى دست گرديد و از آن حضرت درخواست بخشش نمود، على (عليه السلام) در زمينهى نگهدارى اموال عموم، در ضمن سخن زيبائى، خود را چنين توصيف كرد: بخدا قسم اگر شب را به بيدارى روى خار سعدان سپرى كنم و مرا در غلها بسته و به زمين بكشند نزد من بهتر است از اين كه خدا و پيامبرش را روز قيامت ملاقات كنم در حالى كه به بعضى از بندگان ستم نموده و چيزى از مال دنيا را غصب كرده باشم.(1). اين سخن مىرساند كه خوبيهاى دنيا مادامى كه از آنها سوء استفاده نشود طبعا انسان را از خدا دور نمىكند.