نيرنگ بازان - بخشی از زیبایی های نهج البلاغه نسخه متنی

پشتيبان، حجت برقرار نمى‏شد و خدا با دانشمندان عهد نمى‏كرد كه به پرخورى ستمگر و گرسنگى ستمديده راضى نگردند، ريسمان خلافت را بر پشتش مى‏انداختم و آخر آن را به كاسه‏ى اولش سيراب مى‏كردم، آن گاه در مى‏يافتيد كه اين دنياى شما نزد من ناچيزتر از عطسه‏ى بز ماده است.

نيرنگ بازان

على (عليه السلام) در باره مكر و حيله سخن مى‏گويد: وفا با راستى همراه است و من هيچ سپرى را نگهدارنده‏تر از آن نمى‏دانم. كسى كه ميداند باز گشتش چگونه است مكر نمى‏كند. ما در زمانى واقع شده‏ايم كه بيشتر مردم آن، نيرنگ را زيركى تلقى كرده‏اند و افراد نادان، آنان را به حسن انديشه نسبت مى‏دهند. راستى نيرنگ بازان چه سودى مى‏برند خدا آنان را بكشد بسا شخص زيرك و كاردان راه حيله را مى‏داند ليكن امر و نهى خدا مانع او مى‏شود و با وجود اين كه نيرنگ را ديده و توانائى آنرا دارد آنرا ترك مى‏كند، اما كسى كه در دين باكى ندارد از اين فرصت استفاده مى‏كند(1).

(1). على (عليه السلام) مى‏گويد: مردم اين زمان نيرنگ را از زيركى و حسن انديشه مى‏دانند و اين گمانى بيجا است، اما شخص زيرك و كاردان گاهى در رسيدن به هدف راه حيله- را ميداند ولى امر و نهى خدا او را از بكار بدن حيله باز مى‏دارد، ازين رو با اين كه توانائى نيرنگ را دارد از ترس خدا و بازداشت در برابر او آن را ترك مى‏كند