دوروئى و ستم - بخشی از زیبایی های نهج البلاغه نسخه متنی

اى مردم، هر كه راه آشكار بپيمايد به آب و آبادى مى‏رسد و هر كه بيراهه رود در بيابان بى‏آب و علف قرار مى‏گيرد.

دوروئى و ستم

قسمتى از خطبه‏اى را در ضمن جملات زير مى‏خوانيد: از شكستن و دگرگون ساختن اخلاق بر حذر باشيد(1). همانا زبان مؤمن پشت قلب او است، و قلب منافق در پشت زبان او قرار دارد(1).

زيرا مؤمن هرگاه بخواهد سخنى بگويد در آن انديشه مى‏كند: اگر نيكو بود آن را آشكار مى‏كند و اگر بد بود آن را مى‏پوشاند، و منافق آنچه بزبانش بيايد مى‏گويد و نمى‏داند كدام سخن به سود و كدام به زيان او است اما ستمى كه قابل اغماض نيست، ستم بندگان نسبت به يكديگر است. گرد آمدن بر حقى كه از آن كراهت داريد بهتر از جدائى در

(1). مثلا راستگو اگر دروغ گفت راستى او شكسته، و بزرگوار اگر پست گرديد به شخصيت او خلل وارد شده است.

(2). يعنى زبان مؤمن پيرو عقيده او است. او تنها به آنچه معتقد است زبان مى‏گشايد. اما منافق بر طبق نيت ناپاكش سخن مى‏گويد، اگر امروز مطلبى گفت فردا آن را باطل مى‏كند. بنا بر اين قلب او پيرو زبانش مى‏باشد.