بخشی از زیبایی های نهج البلاغه نسخه متنی

و اگر نبود اجل و مدتى كه براى آنان معين شده، لحظه‏اى جان در بدنشان قرار نمى‏گرفت.

به اعمال اندك خود خشنود نمى‏شوند و عمل زياد را زياد نمى‏دانند. ازين رو خود را متهم مى‏دانند و از كردار خويش هراسانند(1) اگر يكى از آنان را بستايند، از آنچه در باره او گفته شده مى‏ترسد و مى‏گويد: من از ديگرى بخود داناترم و پروردگارم به من داناتر از من است. خداوندا مرا به آنچه مى‏گويند مؤاخذه مكن و مرا بهتر از آنچه مى‏پندارند قرار ده و گناهان مرا كه نمى‏دانند ببخش.

نشانه پرهيزكار آن است كه مى‏بينى در خوش‏خوئى دورانديش و در يقين با ايمان است. در ثروت، ميانه‏رو، و در عبادت فروتن است.

هنگام تنگدستى آراسته جلوه مى‏كند و در سختى بردبار و در هدايت شادمان است و از طمع دورى مى‏جويد. بردبارى را با دانش و گفتار را با كردار مى‏آميزد. از او انتظار خوبى مى‏رود و از شر او ايمنى است.

كسى را كه به او ستم نموده مى‏بخشد و به كسى كه او را محروم نموده احسان مى‏كند و به كسى كه از او جدا گرديده مى‏پيوندد، در حالى كه از سخن زشت دور است و گفتارش نرم و كار پسنديده‏اش آشكار

(1). يعنى بخاطر كوتاهى در اعمال خود ترسانند.