تنمية الحرّية البنّأة - سیاست نامه امام علی(علیه السلام) نسخه متنی

اینجــــا یک کتابخانه دیجیتالی است

با بیش از 100000 منبع الکترونیکی رایگان به زبان فارسی ، عربی و انگلیسی

سیاست نامه امام علی(علیه السلام) - نسخه متنی

محمد محمدی ری شهری، سید محمدکاظم طباطبایی، سید محمود طباطبایی نژاد، محمدعلی مهدوی راد؛ ترجمه: مهدی مهریزی

| نمايش فراداده ، افزودن یک نقد و بررسی
افزودن به کتابخانه شخصی
ارسال به دوستان
جستجو در متن کتاب
بیشتر
تنظیمات قلم

فونت

اندازه قلم

+ - پیش فرض

حالت نمایش

روز نیمروز شب
جستجو در لغت نامه
بیشتر
توضیحات
افزودن یادداشت جدید

تنمية الحرّية البنّأة

307- الإمام عليّ عليه السلام: أيّها الناس! إنّ آدم لم يلد عبداً ولا أمة،وإنّ الناس كلّهم أحرار. [ الكافي 26:69:8 عن محمّد بن جعفر العقبي رفعه، بحارالأنوار 107:134:32. ]

308- عنه عليه السلام: أمّا بعد! فإنّ اللَّه تبارك وتعالى بعث محمّداً صلى الله عليه وآله ليُخرج عباده من عبادة عباده إلى عبادته، ومن عهود عباده إلى عهوده، ومن طاعة عباده إلى طاعته، ومن ولاية عباده إلى ولايته [ الكافي 586:386:8 عن محمّد بن الحسين عن أبيه عن جدّه عن أبيه، فلاح السائل 248:372، بحارالأنوار 34:365:77. ]

309- عنه عليه السلام: لا تكن عبد غيرك وقد جعلك اللَّه حرّاً [ نهج البلاغة: الكتاب 31، تحف العقول: 77، عيون الحكم والموعظ 9579:526؛ ينابيع المودّة 710:253:2 و ج 10:441:3. ]

310- عنه عليه السلام: من قام بشرائط العبوديّة اُهِّلَ للعتق. من قصّر عن أحكام الحرّية اُعيد إلى الرقّ [ غرر الحكم: 8529 و 8530، عيون الحكم والمواعظ 8004:450 و 8005. ]

311- عنه عليه السلام: إيّاك وما يُسخط ربّك وما يُوحش الناس منك، فمن أسخط ربّه تعرّض للمنيّة، ومن أوحش الناس تبرّأ من الحرّية [ غرر الحكم: 2728، عيون الحكم والمواعظ 2292:100 نحوه. ]

312- عنه عليه السلام: جَمال الحرّ تجنّب العار [ غرر الحكم: 4745، عيون الحكم والمواعظ 4333:222. ]

313- عنه عليه السلام: الحرُّ حرٌّ وإن مسّه الضُّرّ، العبدُ عبدٌ وإن ساعده القدر [ غرر الحكم: 1322، عيون الحكم والمواعظ 1202:48 و 1203، بحارالأنوار 70:12:78؛ مطالب السؤول: 56 وفيه صدره. ]

314- عنه عليه السلام: يا أهل الكوفة! مُنيت منكم بثلاث واثنتين، صُمٌّ ذَوو أسماع، وبُكْمٌ ذَوو كلام، وعُميٌ ذَوو أبصار، لا أحرار صدقٍ عند اللقاء، ولا إخوان ثقةٍ عند البلاء [ نهج البلاغة: الخطبة 97. ]

315- عنه عليه السلام- بعد سماعه لأمر الحكمين-: اُفٍّ لكم! لقد لقيت منكم بَرْحاً يوماً اُناديكم، ويوماً اُناجيكم؛ فلا أحرارُ صدقٍ عند النداء، ولا إخوان ثقةٍ عند النجاء [ نهج البلاغة: الخطبة 125، بحارالأنوار 602:371:33. ]

316- عنه عليه السلام- في الحكم المنسوبة إليه-: كلُّ ما حملت عليه الحرَّ احتمله ورآه زيادة في شرفه، إلّا ما حطّه جزءاً من حرّيته؛ فإنّه يأباه ولا يُجيب إليه. [ شرح نهج البلاغة 210:279:20. ]

توسعه آزادى هاى سازنده

307. امام على عليه السلام: اى مردم! به درستى كه آدم عليه السلام، غلام وكنيز نزاد ومردم، همه آزادند.

308. امام على عليه السلام: پس از حمد و سپاس خداوند؛ به درستى كه خداوند- تبارك و تعالى- محمد صلى الله عليه وآله را برانگيخت تا بندگانش را از بندگىِ بندگان، به سوى بندگى خودش بيرون بَرَد، و |آنها را| از پيمان هاى بندگان، به سوى پيمان هاى خودش، و از پيروى بندگان، به پيروى خودش، و از سرپرستى بندگان، به جانب سرپرستى خودش خارج سازد.

309. امام على عليه السلام: برده ى ديگرى مباش كه خداوند، تو را آزاد آفريده است.

310. امام على عليه السلام: آن كه به وظايف بندگى |خدا| به پا خيزد، شايسته ى آزادى است، و آن كه در وظايف بندگى كوتاهى كند، به بردگى باز گردد.311. امام على عليه السلام: بپرهيز از آنچه پروردگارت را به خشم آورد و مردم را از تو هراسان كند! آن كه پروردگارش را به خشم آورد، دست خوش نابودى شود، و آن كه مردم را به وحشت اندازد، از آزادى بيزارى جُسته است.

312. امام على عليه السلام: زيبايى آزاده، دورى از ننگ است.

313. امام على عليه السلام: آزاد، آزاد است، گرچه سختى گريبانگيرش شود. برده، برده است، گرچه قضا و قدر، يارى اش كند.

314. امام على عليه السلام: اى كوفيان! گرفتارِ شما شده ام به سه چيز |كه داريد| و دو چيز |كه نداريد|: كرانِ شنوا و گُنگانِ سخنور و نابينايان چشمدار هستيد، و آزادگان راستين به هنگام رو در رويى و برادران مورد اطمينان در سختى نيستيد.

315. امام على عليه السلام- پس از شنيدن داستان حكميت-: اف بر شما! از جانب شما سختى |فراوان| ديدم. روزى شما را به آواز بلند، فرا خوانم، و روزى با شما در گوشى سخن گويم. نه آزادگان راستين هستيد به هنگام آواز دادن، و نه برادران مورد اعتماد، به هنگام نجوا و رازگويى.

316. امام على عليه السلام- در حكمت هاى منسوب به ايشان-: هرچه بر آزاده بار گردد، آن را به دوش كشد و آن را زيادتى بزرگوارى خود بيند، مگر آن كه ذرّه اى از آزادگى اش كم گردد، كه از آن سرْ باز مى زند و بدان پاسخ نمى گويد.

/ 170