ستمگرى - سیاست نامه امام علی(علیه السلام) نسخه متنی

ستمگرى

585. امام على عليه السلام: بدترينِ حكمرانان، كسانى اند كه بر شهروندان خود، ستم روا دارند.

586. امام على عليه السلام: آن كه بر شهروندان خويش ستم ورزد، مخالفان خود را يارى رسانده است.

587. امام على عليه السلام: ستم، نابود كننده ى شهروندان است.

588. امام على عليه السلام: ستم، شهرها را ويران مى سازد.

589. امام على عليه السلام: آن كه با شهروندان خويش با ستم رفتار كند، خداوند، دولتش را نابود سازد و هلاكت او را سريع سازد.

590. امام على عليه السلام- در عهدنامه اش به مالك اشتر-: دادِ خدا و مردم را از خود و خويشاوندان نزديك خويش و آن كس از شهروندان كه دوست مى دارى، بستان، وگرنه ستم مى كنى؛ و آن كه بر بندگان خدا ستم ورزد، خدا به جاى بندگانش دشمن او باشد، و آن كه خدا با او دشمنى كند، دليل او را نپذيرد و با خدا سرِ جنگ دارد، تا آن گاه كه بميرد يا توبه كند؛ و هيچ چيز چون بنياد ستم نهادن، نعمت خدا را دگرگون نسازد و كيفر او را نزديك نيارد، كه خداوند، شنواى دعاى ستمديدگان است و در كمين ستمكاران.

591. امام على عليه السلام- به زياد بن ابيه-: عدالتْ پيشه ساز و از بيداد و ستم بپرهيز؛ چرا كه بيداد، به آوارگى وا دارد و ستم، شمشير به ميان آرد.

592. امام على عليه السلام: هيچ پادشاهى نيست كه خداوند، به وى نيرو و نعمت ارزانى دارد و او آن را در ستم بر بندگان، به كار گيرد؛ مگر آن كه بر خداوند است كه آن را از او باز ستاند. نمى بينى كه خداوند فرموده است: "در حقيقتْ خداوند، حال قومى را تغيير نمى دهد تا آنان حال خود را تغيير دهند.

593. امام على عليه السلام: در گردآورى ستم ها، نابودى نيرومندى است.

594. امام على عليه السلام: آن كه در حكومتْ ستم ورزد، دولتش نابود گردد. 595. امام على عليه السلام: بدترين روش مديريت، ستمگرى است.

596. امام على عليه السلام: آن كه در مملكتدارى ستمگرى كند، مردمان، آرزوى نابودى اش را كِشند.

597. امام على عليه السلام: ستمِ ستمگر، او را به نابودى كشاند.

598. امام على عليه السلام: آن كه ستمگرى كند، ستمش او را نابود سازد. 599. امام على عليه السلام: ستم، يكى از دو نابود كننده هاست.

600. امام على عليه السلام: ستم، گام ها را بلغزاند، و نعمت ها را بستاند، و امّت ها را نابود سازد.

601. امام على عليه السلام: توانمندى را ستم از بين ببرَد.

602. امام على عليه السلام: آن كه حقّ مظلوم را از ستمگر نستاند، خداوند، توانش را بستاند.

سفك الدماء بغير حقّ

603- الإمام عليّ عليه السلام- في عهده إلى مالك الأشتر-: إيّاك والدماءَ وسفكها بغير حلّها؛ فإنّه ليس شي ء أدنى لنقمة، ولا أعظم لتبعة، ولا أحرى بزوال نعمة، وانقطاع مدّة من سفْك الدماء بغير حقّها. واللَّه سبحانه مبتدئ بالحكم بين العباد فيما تسافكوا من الدماء يوم القيامة.

فلا تُقوِّينّ سلطانك بسفك دم حرام؛ فإنّ ذلك ممّا يُضعفه ويوهنه، بل يُزيله وينقله.ولا عذر لك عند اللَّه ولا عندي في قتل العمد؛ لأنّ فيه قوَد البدن. وإن ابتليت بخطأ، وأفرَط عليك سوطك أو سيفك أو يدك بالعقوبة؛ فإنّ في الوَكزة فما فوقها مقتلة، فلا تطمحنّ بك نخوة سلطانك عن أن تؤدّي إلى أولياء المقتول حقّهم [ نهج البلاغة: الكتاب 53، تحف العقول: 146 نحوه. ]

604- عنه عليه السلام: بقيّة السيف أبقى عدداً، وأكثر ولداً. [ نهج البلاغة: الحكمة 84، عيون الحكم والمواعظ 4004:196 وفيه أنمى بدل أبقى. ]

خونريزى ناروا

603. امام على عليه السلام- در عهدنامه اش به مالك اشتر-: بپرهيز از خون ها و ريختن آن به ناروا؛ چرا كه چيزى مانند ريختن خون به ناحق، كيفر را نزديك نسازد و گناه را بزرگ نگرداند و نعمت را نبَرد و رشته ى عمر را پاره نسازد، و خداوندِ سبحان، در روز رستاخيز، آغاز كننده ى داورى بين بندگان در خون هايى باشد كه از يكديگر ريخته اند.

پس حكومت خود را با ريختن خونى به حرام، نيرومند مكن كه خونِ به حرام ريختن، قدرت را به ناتوانى و سستى كشانَد، بلكه دولت را از صاحب آن، به ديگرى مُنتقل سازد، و در كشتن به ناحق، هيچ عذرى نزد خداوند و من برايت نباشد؛ چرا كه در آن، قصاص باشد، و اگر دچار خطا گشتى و تازيانه يا شمشير يا دستت در كيفر، زياده روى كرد |و ناخودآگاه كسى را كشتى|، در مشت زدن و بيشتر، كشتن است. مبادا نخوت دولت، تو را وادارد كه خود را برتر دانى و خون بهاى كشته شده را به خانواده انش نرسانى.

604. امام على عليه السلام: مانده ى |كسانى كه| به شمشير |رفته اند|، پايدارتر و شمارشان افزون تر است.