گزينش كارگزاران صالح و توانمند
كارگزاران، بازوان اجرايى حاكمان، و عاملان اقامه ى عدل و بسط قانون در جامعه هستند. شايستگى، توانمندى، استوارگامى، و سلامت رفتارى آنان، بى گمان، مهم ترين نقش را در سامان يابى جامعه در ابعاد مختلف خواهد بود. از اين رو، در نگاه على عليه السلام، در گزينش كارگزاران، فقط شايستگى ها بايد حاكم باشد، و نه وابستگى ها. شايسته سالارى، اصلِ اساسى گزينش در سياست علوى است. صلاحيت اخلاقى، اصالت خانوادگى، تخصّص و توانايى، بايد معيار گزينش باشد، نه وابستگى هاى سببى، نَسَبى، جناحى و مسلكى، آن هم با پيرايه ى سياسى اش.بر اساس آموزه هاى امام، مديران و مسئولان، در نظام اسلامى حق ندارند مناصب دولتى را بر اساس وابستگى هاى خانوادگى و يا سياسى تقسيم كنند. آنها حق ندارند كارهاى مردم را به كسانى بسپُرند كه اصالت خانوادگى ندارند؛ حق ندارند كسانى را بر
كار بگمارند كه از مكرمت هاىِ اخلاقى و خوى نيكو به دورند؛ حق ندارند از كسانى كه توانايى لازم و تخصّص بايسته و نشاط مطلوب برخوردار نيستند، در امور اجرايى بهره گيرند. كارگزارى، امانت است و جز به امين نبايد سپرده شود.