زهى چابك زهى شيرين بناميزد بناميزد ميان مجلس عشرت ز گم گويى و خوشخويى ميان مردمان اندر ز خوش خويى و دلجويى دو قبضه جان همى باشد به غمزه ناوك مژگانت خرد زان صورت و سيرت همى عاجز فروماند مرا گفتى تويى عاشق بدين ره جان و دل در باز ز درد عشق خود رستم ز درد خويشتن بينى چو چشم و شكل دندانت ببينم هر زمان گويم گل افشان شد همى چشمم ز نعل سم يك رانتسگى خواندى سنايى را وانگه گفتى آن من سگى خواندى سنايى را وانگه گفتى آن من