آن دلبر عيار من ار يار منستى گر هيچ كلاهى نهدم از سر تشريف بر افسر شاهان جهانم بودى فخر ور گل دهدى چشم مر از آن رخ چون باغ گرهيچ عزيز دهدم از پس خوارى جوزاى كمركش كشدى غاشيه ى من ور كژدم زلفش گزدى مر جگرم را هر روز دلى نو دهدم از دو لب خويش يارى كه نسوزد نه بسازد ز لب او گر هيچ قبولم كندى سايه ى آن در گر لطف لبش نيستى از قهر دو زلفش گويند كه جز هيچ كسان را نخرد يارور داغ سنايى ننهادى صفت او ور داغ سنايى ننهادى صفت او
كوس لمن الملك زدن كار منستى سياره كنون ريشه ى دستار منستى كر پاردم مركبش افسار منستى صحراى فلك جمله سمن زار منستى بالله همه گلهاى جهان خار منستى گر حشمت او همره زنار منستى هر چيز كه آن مال جهان مار منستى گر ديده ى شوخش نه جگر خوار منستى شايستى اگر در دل بيمار منستى خورشيد كنون سايه ى ديوار منستى هر چوب كه افراخته تر دار منستى من هيچكسم كاش خريدار منستىكى خلق چنين سغبه ى گفتار منستى كى خلق چنين سغبه ى گفتار منستى