اصلاح ذات البين - اخلاق در قرآن کریم جلد 3

اینجــــا یک کتابخانه دیجیتالی است

با بیش از 100000 منبع الکترونیکی رایگان به زبان فارسی ، عربی و انگلیسی

اخلاق در قرآن کریم - جلد 3

ناصر مکارم شیرازی

| نمايش فراداده ، افزودن یک نقد و بررسی
افزودن به کتابخانه شخصی
ارسال به دوستان
جستجو در متن کتاب
بیشتر
تنظیمات قلم

فونت

اندازه قلم

+ - پیش فرض

حالت نمایش

روز نیمروز شب
جستجو در لغت نامه
بیشتر
توضیحات
افزودن یادداشت جدید

استقبال از سخنان سخن چينان شود. در حديثى از اميرمؤمنان على (عليه السلام) مىخوانيم كه فرمود: «لا تَعْجَلَنَّ اِلى تَصْدِيْقِ وَآش وَ اِنْ تَشَبَّهَ بِالنّاصِحِيْنَ; در تصديق سخنان افراد سخن چين عجله نكن هر چند خود را در لباس خيرخواهان درآورند». (1)

اصلاح ذات البين

نقطه مقابل سخن چينى و سعايت، اصلاح ذات البين است كه فرد مىكوشد با سخنان خود ميان دو نفر كه اختلاف است صلح و صفا برقرار سازد. اين صفت يكى از فضايل مهم اخلاقى است كه در آيات قرآن مجيد و روايات اسلامى به آن اشاره شده است.

آياتى را كه به اين معنى اشاره مىكند در ذيل آيات مربوط به نكوهش نمّامى و سخن چينى آورديم و در اينجا به سراغ بخشى از روايات مهمى كه در اين زمينه رسيده است مىرويم.

1ـ در حديثى از رسول خدا (صلّى الله عليه وآله) مىخوانيم كه فرمود: «مَنْ مَشى فى صُلْح بَيْنَ اِثْنَيْن صَلّى عَلَيْهِ مَلائِكَةُ اللّهِ حَتّى يَرْجِعَ وَ اُعْطِىَ ثَوابَ لَيْلَةِ الْقَدْرِ; كسى كه در طريق اصلاح ميان دو نفر گام بردارد، فرشتگان آسمان بر او درود مىفرستند، تا زمانى كه باز گردد، و ثواب شب قدر به او داده مىشود». (2)

2ـ در حديث ديگرى از اميرمؤمنان على (عليه السلام) مىخوانيم كه در آخرين وصايايش به فرزندان گرامى اش امام حسن و امام حسين (عليهما السلام) فرمود: اصلاح ذات البين راترك نكنيد، «فَاِنِّى سَمِعْتُ جَدَّكُما (صلّى الله عليه وآله) يَقُولُ صَلاحُ ذاتِ الْبِينِ اَفْضَلُ مِنْ عامَّةِ الصَّلاةِ وَ الصِّيامِ; اصلاح در ميان مردم از تمام نمازها و روزه ها برتر است». (3)

3ـ در حديث ديگرى از رسول خدا (صلّى الله عليه وآله) آمده است كه فرمود: «اَلا اُخْبِرُكُمْ بِاَفْضَلِ مِنْ دَرَجَةِ الصِّيامِ وَ الصَّلاةِ وَالصَّدَقَةِ اِصْلاحُ ذاتِ البينِ فَاِنَّ فِسادَ ذاتِ البينِ هِىَ الْحالِقَةُ;

1. غررالحكم، شماره 10327.

2. وسائل الشيعه، جلد 13، صفحه 163، حديث 7.

3. نهج البلاغه، نامه 47.

/ 451