بیشترتوضیحاتافزودن یادداشت جدید
انسان با شخصيتى حاضر نمى شود با كسى معاشرت كند كه اعمال نيك او را با بدگمانى تفسير كند و او را به هر كار خلافى متهم سازد. در احاديث گذشته نيز از اميرمؤمنان على (عليه السلام) خوانديم كه مىفرمود: «كسى كه سوءظن بر او غالب شود، راه صلح و صفا ميان او و دوستانش را مىبندد».و) در پاره اى از روايات گذشته خوانديم كه سوءظن، عبادت انسان را فاسد مىكند و پشت او را از بار گناه سنگين مىنمايد.اگر منظور از سوءظن در اين روايت، سوءظن به پروردگار باشد علت فساد عبادت روشن است. و اگر نسبت به مردم باشد (همان گونه كه ذيل روايت گواهى مىدهد) به خاطر آن است كه در بسيارى از موارد به دنبال سوءظن انسان مرتكب تجسّس، و به دنبال تجسّس مرتكب غيبت و گاه تهمت مىشود، و مىدانيم غيبت و تهمت يكى از اسباب عدم قبولى عبادت است.ز) سوءظن چون يك تفكر انحرافى است تدريجاً در ساير افكار انسانى نيز اثر مىگذارد، و تحليل هاى او نيز از حوادث نادرست مىشود، و از رسيدن به واقعيت ها كه زمينه پيشرفت و موفقيت است باز مىماند. در حديثى از اميرمؤمنان على (عليه السلام) چنين نقل شده است كه فرمود: «مَنْ ساءَ ظَنُّهُ ساءَ وَهْمُه; كسى كه سوء ظن داشته باشد تفكر او خراب مىشود».
پيامدهاى سوءظن به خدا
سوءظن به پروردگار و بدبينى نسبت به وعده هاى الهى و آنچه در قرآن مجيد و احاديث معتبر وارد شده، آثار مخربى در بنيان ايمان و عقائد انسان دارد، و انسان را از خدا دور مىسازد، همان گونه كه در روايات گذشته خوانديم كه پيامبر اسلام (صلّى الله عليه وآله) مى فرمود: «داود (عليه السلام) در مناجاتش مىگفت: پروردگارا كسى كه تو را بشناسد و حسن ظن به تو نداشته باشد ايمان نياورده است».اضافه بر اين سوءظن به وعده هاى الهى سبب فساد عبادت مىگردد، چرا كه روح
لطفا منتظر باشید ...
