انگيزه هاى افشاى سرّ و راه درمان آن - اخلاق در قرآن کریم جلد 3

انگيزه هاى افشاى سرّ و راه درمان آن

اين صفت رذيله از ضعف هاى مختلفى است كه در بعضى انسان ها سرچشمه مىگيرد از جمله:

1ـ افراد حسود براى ضربه زدن به كسى كه مورد حسدشان است سعى در افشاى اسرار آنها دارند تا از اين طريق در افكار عمومى بى اعتبار شوند يا منافعشان به خطر بيفتد.

2ـ افراد كينه توز براى اعمال كينه هاى خود از افشاى اسرار ديگران خوددارى نمى كنند تا از آنها انتقام بگيرند.

3ـ ديگر از انگيزه هاى كمى ظرفيت و جهل و نادانى و بى خبرى است. كسانى كه گرفتار اين حالاتند هرگز راز نگهدار نخواهند بود.

در حديثى از اميرمؤمنان على (عليه السلام) مىخوانيم كه اسرار خود را نزد سه كس نگذاريد، و يكى از سه كس را شخص احمق شمرد. (1)

در حديث ديگرى از همان بزرگوار آمده است: «لاتُسِرَّ اِلَى الْجاهِلِ شَيْئاً لايُطيقُ كِتْمانَهُ; سرّ خود را نزد جاهل نگذار كه توان كتمان آن را ندارد». (2)

4ـ اصولا افشاء سرّ و به طور كلى نشر خبرهاى پنهانى و تازه و احياناً شگفت انگيز براى گروهى از مردم جاذبه دارد، و آمادگى زيادى براى شنيدن آن دارند، همين معنى بعضى از مردم را وسوسه مىكند كه به افشاء سرّ ديگران بپردازند و نظر شنوندگان منحرف را به خود جلب كنند.

5ـ لغزش ها و اشتباهات و عدم توجه به سرّى بودن بعضى از مسائل نيز عامل مهم ديگرى در افشاى اسراى است، و به همين دليل هر چه افراد رازدار بيشتر باشد، احتمال افشاى سر فزونى مىيابد، تا آنجا كه گفته اند: «كُلُّ سِرٍّ جاوَزَ الاِْثْنانِ شاعَ; هر رازى از دو نفر بگذرد فاش مىشود».

در حديثى مىخوانيم كه امام صادق (عليه السلام) از يكى از يارانش به نام عمار پرسيد آيا

1.غررالحكم، حديث 4662.

2.غررالحكم، حديث 10265.