اى مضطرب دار فنا باش آرام - هزار و یک داستان از زندگانی امام علی (ع) نسخه متنی

اى مضطرب دار فنا باش آرام

حارث اعور مى گويد: به همراه حضرت على "عليه السلام" حركت مى كردم تا در حيره در كنار فرات به دير نصارى برخورديم و از آن دير صداى ناقوس بلند بود. حضرت فرمود: اى حارث آيا مى دانى كه ناقوس چه مى گويد؟ عرض كردم خدا و رسولش صلى الله عليه و آله و سلم و ابن عم رسولش صلى الله عليه و آله و سلم داناترند. فرمود: ناقوس د مثل دنيا و خرابى آن را مى سرايد. سپس از زبان ناقوس حضرت اين اشعار را خواند: [ اين اشعار به اشعار ناقوسيه نامگذارى شده است]

يعنى:
معبودى به حق و شايستگى پرستش، جز خدا نيست اين را به حق و راستى مى گويم.
براستى كه دنيا ما را فريفت و ما را به خود سرگرم نمود و ما را سرگشته و مدهوش گرداند.
اى فرزند، دنيا آرام باش آرام، اى فرزند دنيا "در كار خود" دقيق شو دقيق.
اى فرزند دنيا "كردار نيك" گردآوردنى كن، گردآوردنى دنيا سپرى مى شود پيوسته پيوسته...

حارث گويد: عرض كردم: اى اميرمؤ منان "عليه السلام" آيا نصارى تفسير صداى ناقوس را اينگونه كه فرموديد مى دانند؟ حضرت فرمود: اگر مى دانستند مسيح "عليه السلام" را به عنوان اله بر نمى گزيدند. حارث گويد: فرداى آن روز من به دير نصارى رفتم و به راهب گفتم: به حق حضرت مسيح "عليه السلام" همانگونه كه ناقوس را مى نواختى به صدا در آور و او چنين كرد و من تفسير آن را آنگونه كه آموخته بودم گفتم: تا به پايان اشعار رسيدم او مرا سوگند داد كه به پيامبرتان سوگندت مى دهم كه چه كسى اين تفسير را برايت گفته، گفتم همان مردى كه ديروز همراه من بود. گفت: آيا بين او و پيامبرتان خويشاوندى است؟ گفتم: آرى او پسر عموى اوست. گفت: سوگند مى خورم كه اين را از پيامبرتان شنيده و آنگاه اسلام آورد و سپس گفت: من در تورات خوانده ام كه پيامبر آخر زمان صلى الله عليه و آله و سلم صداى ناقوس را تفسير مى كند. [ ارشاد القلوب، ص 373]

نماز، قرب، لقاى حق

حضرت اميرالمؤ منين على "عليه السلام" وقتى كه وقت نماز مى شد به خود مى پيچيد و متزلزل مى شد، از آن حضرت سؤ ال شد يا على "عليه السلام" چه مى شود چرا شما در وقت نماز اينگونه ايد؟ مى فرمود: آمد وقت امانتى كه حق تعالى عرضه داشت بر آسمانها و زمين و آنها ابا كردند از حمله آن و بر حذر شدند از آن. [ مستدرك الوسائل؛ كتاب الصلوة] و حضرت سجاد "عليه السلام" نيز وقتى مهياى وضو مى شد رنگ مباركش زرد مى شد سبب آنرا سؤ ال كردند فرمود: آيا نمى دانيد در حضور كى ايستادم. [ محجة البيضاء، ج 1، ص 351]