وفات سيّد رضى - پیام امام امیرالمؤمنین (علیه السلام) جلد 1

نوشته هاى او باز مىگرديم، مىبينيم وى شخصيّت ديگرى است. مىبينيم او دانشمندى است كه نوشته هاى علمى وى گواهى مىدهد كه از مفاخر ادباست. مردى است كه با روشى عطرآگين از ادبيات بلند، در علوم لغوى و شرعى چيز مىنويسد».

وى در جاى ديگر از كتاب خود مىنويسد: «اگر همه آثار قلمى سيّد رضى باقى مىماند، آن وقت مىتوانستيم بگوييم كه او در ميان همه مؤلّفان بزرگ، نويسنده اى بى همتاست و داراى مقام بلندى در نويسندگى است». (1)

وفات سيّد رضى

سيّد رضى در ششم محرم سال 406 ـ پس از 47 سال زندگى ـ چشم از جهان فروبست، به هنگام وفاتش وزيران، بزرگان، قاضيان و ديگر شخصيت هاى مهم، از هر طبقه اى پياده و پابرهنه در منزل او حاضر شدند و در خانه اش كه در محله «كرخ» قرار داشت مراسم فوق العاده اى برگزار شد.

بنابر نقل بسيارى از مورّخان بدن شريفش را به كربلا منتقل ساختند و او را در كنار قبر پدرش دفن نمودند و آن چنان كه از تاريخ برمى آيد قبر او از آغاز در حائر مقدّس امام حسين (عليه السلام) معروف و مشهور بوده است.

سيّد مرتضى برادر سيّد رضى از اندوه فراوان بر جنازه او حضور نيافت و در نمازش حاضر نشد و حتّى نتوانست به تابوت برادر عزيز و بزرگوارش نگاه كند، همچنان با نارحتى فراوان به سوى قبر امام موسى بن جعفر (عليه السلام) حركت كرد و براى تخفيف امواج سنگين غم و اندوه، مدّتى در كنار قبر امام هفتم نشست. شعراى بسيارى پس از مرگ، برايش مرثيه سرودند كه جلوتر از همه برادرش سيّدمرتضى بود. (2)

1. عبقريّة الشّريف الرضى، ج 1، ص 204 و 205.

2. عمده آنچه درباره زندگى و شخصيّت سيّد رضى آمد از كتاب الغدير، ج 4 از ص 181 تا 211 گرفته شده است، همچنين از كتب شرح نهج البلاغه ابن ابى الحديد، عبقرية الشريف الرضى، سفينة البحار و يادنامه علاّمه شريف رضى نيز استفاده شده است.