4ـ معصوم بودن فرشتگان - پیام امام امیرالمؤمنین (علیه السلام) جلد 1

پيكر پايه هاى تخت بلندى را كه خداوند بر آن تكيه كرده است بر دوش گرفته اند; چرا كه عرش ـ همان گونه كه در بالا اشاره شد در اين گونه موارد ـ معناى كنايى دارد و قراين عقليّه كه مىگويد خداوند از جسم و جسمانيّت دور است گواه قضيّه است.

بنابراين حاملان عرش، فرشتگان بسيار بزرگ و والا مقامى هستند كه شبيه و مانند ندارند و مىتوانند به تدبير جهان ماوراى طبيعت (به معنايى كه در بالا گفته شد كه عرش عظيم خداست) بپردازند و فرمان او را در همه جا اجرا كنند و اگر مىبينيد كه در عبارات مولا عظمت و بزرگى آنها به اين صورت بيان شده كه گردنهاى آنان از آسمانها گذشته و پاهايشان در پايين ترين طبقات زمين قرار گرفته و اندام آنها از اطراف و اقطار جهان بيرون رفته و شانه هاى آنها متناسب پايه هاى عرش عظيم پروردگارست، همه تعبيراتى است كه قدرت آنها را بر تدبير آن عالم بزرگ روشن مىسازد.

درست است كه ما بايد الفاظ را همه جا بر معانى حقيقيش حمل كنيم ولى آن جا كه پاى قراين مسلّم عقلى در ميان باشد چاره اى جز معناى كنايى نيست همان گونه كه در «يَدُاللهِ فَوْقَ اَيْديهِمْ» مىگوييم.

آرى آنها نه به قوّت و قدرت خود بلكه به حول و قوّه الهى، اين كار مهم را بر دوش گرفته اند و در عين حال تسبيح او مىگويند و تقديس او مىكنند و طبق آيه 7 سوره غافر براى مؤمنان استغفار مىنمايند: «اَلَّذين يَحْمِلُونَ الْعَرشَ وَمَنْ حَوْلَهُ يُسَبِّحُونَ بِحَمْدِ رَبِّهِمْ وَ يُؤمِنُونَ بِهِ وَ يَسْتَغْفِرونَ لِلَّذينَ آمَنُوا».

4ـ معصوم بودن فرشتگان

فرشتگان ويژگيهاى زيادى دارند كه در عبارات فوق به قسمتى از آنها (در مورد گروهى كه كارشان عبادت خداست) اشاره شده بود: نه خوابِ چشمان، آنها را فرو مىگيرد، نه از تسبيح خداوند خسته مىشوند، نه سهو و نسيان بر آنها عارض مىشود و نه سستى ابدان.