بیشترتوضیحاتافزودن یادداشت جدید
شده است، ساكن شد در حالى كه جمع ديگرى آن را باغ خرّم و سرسبزى از باغهاى اين دنيا و به تعبير ديگر بهشت دنيا مىدانند و به چند دليل استدلال كرده اند: نخست اين كه بهشت موعود قيامت، يك نعمت جاودانى است و خارج شدن از آن ممكن نيست. ديگر اين كه ابليس با آن همه آلودگى و كفر و سركشى چگونه ممكن است گام در چنين مكان مقدّس و پاكى بگذارد؟ و اگر گفته شود ابليس براى وسوسه آدم هرگز در بهشت نبود، بلكه در بيرون بهشت ايستاده بود و آدم را وسوسه كرد، در پاسخ مىگوييم: اين سخن با آيه 36 سوره بقره كه مىگويد: «وَقُلْنَا اهْبِطُوا بَعْضُكُمْ لِبَعْض عَدُوّ; به همه آنها (آدم و حوا و ابليس) گفتيم كه از بهشت فرود آييد و خارج شويد در حالى كه بعضى دشمن بعضى ديگر خواهيد بود» سازگار نيست.افزون بر اين، در روايات متعدّدى كه از امامان اهل بيت (عليهم السلام) رسيده است، تصريح شده كه بهشت آدم، باغى از باغهاى سرسبز دنيا بود; از جمله حسين بن بشّار مىگويد: از امام صادق (عليه السلام) درباره بهشت آدم سؤال كردم، فرمود: «جَنَّة مِنْ جِنانِ الدُّنْيا يَطْلَعُ عَلَيْهَا الشَّمْسُ وَ الْقَمَرُ وَلَوْ كانَتْ مِنْ جِنانِ الْخُلْدِ ما خَرَجَ مِنْها اَبَداً; باغى از باغهاى (خرّم) دنيا بود كه خورشيد و ماه بر آن مىتابيد و اگر بهشت جاودان بود، هرگز آدم از آن بيرون نمى آمد». (1)مرحوم كلينى در كتاب كافى حديث ديگرى شبيه آن، از حسين بن ميسّر از امام صادق (عليه السلام) نقل كرده است. (2)تنها ايرادى كه در اين جا ممكن است بر اين سخن گرفته شود، همان تعبيرى است كه در عبارت بالا از نهج البلاغه آمده بود كه مىفرمايد: (نَفاسَةً عَلَيْهِ بِدارِ الْمُقامِ) شيطان، آدم را به خاطر اين كه بر او حسادت مىورزيد از اين كه او در سراى پايدار است، وسوسه كرد و فريب داد.1. بحارالانوار، ج 11، ص 143، ح 12.2. كتاب كافى، ج 3، ص 247، باب جنة الدنيا، ح 2.
لطفا منتظر باشید ...
