از تعبيراتى كه در كلام بالا آمده، چنين استفاده مىشود كه امام (عليه السلام) اين سخنان را بعد از پايان جنگ جمل بيان فرموده و اشاره به سخنانى است كه طلحه و زبير و ياران آنها در آغاز جنگ بيان كرده بودند و قال و غوغايى به راه انداختند ولى سرانجام، كارى از پيش نبرده و مفتضحانه شكست خوردند و «طلحه و زبير» جان خود را در اين راه باختند.امام (عليه السلام) مىفرمايد: «آنها رعد و برقى نشان دادند ولى با اين همه كارشان به سستى و شكست انجاميد» (وَ قَدْ اَرْعَدُوا وَاَبْرَقُوا، وَ مَعَ هذَيْنِ الاَمْرَيْنِ الْفَشَلُ).اين تشبيه زيبا اشاره به ابرهايى مىكند كه رعد و برق فراوانى ظاهر مىكنند و به مردم نويد باران پربركتى مىدهند امّا سرانجام بى آن كه قطره اى ببارد متلاشى و پراكنده مىشوند.سپس امام (عليه السلام) مىافزايد: «ولى ما رعد (و برقى) نشان نمى دهيم تا بباريم و سيلى جارى نمى كنيم مگر اين كه بارانى به راه بيندازيم» (وَلَسْنا نُرْعِدُ حَتّى نُوقِعَ، وَ لا نُسيلُ حَتّى نُمْطِرَ).اشاره به اين كه ما تا ضربات كارى بر پيكر دشمن وارد نكنيم نمى خروشيم و تا در ميدان مبارزه كار دشمن را نسازيم سر و صدايى به راه نمى اندازيم!در واقع اين دو جمله كوتاه بيانگر دو مكتب مختلف در فعاليتهاى اجتماعى و نظامى و سياسى است. گروهى مرد سخنند و اهل حرف، در اين ميدان كه وارد مىشوند غوغا مىكنند; ولى به هنگام عمل جز سستى و ناتوانى و ناكامى بهره اى ندارند.گروهى ديگر اهل كردار و عملند، سخن كم مىگويند امّا عمل بسيار دارند.ساكت و خاموشند امّا كار آمد و قهرمان. پيامبران الهى و مردان خدا و مجاهدان راه حق از گروه دوّم بوده اند ولى اهل باطل و لشكريان شيطان غالباً در گروه اوّل جاى دارند.
لطفا منتظر باشید ...
