پیام امام امیرالمؤمنین (علیه السلام) جلد 1

دادند; آن روز كه لشكر شام در آستانه شكست كامل قرار داشت فريب نيرنگ «عمر و عاص» را خوردند كه سرانجام به حكومت «بنى اميّه» و «بنى مروان»، حكومت سياه و تاريكى كه در تاريخ كم نظير بود، منتهى شد و «حجّاج ها» دمار از روزگار آنها برآوردند.

در اين جا به توضيحى از «سيّدرضى» برخورد مىكنيم كه اعجاب و شگفتى فوق العاده خود را از تعبيرات بسيار زيبا و پرمحتواى اين خطبه آشكار مىكند و مىگويد: «در اين سخن كه نزديكترين سخن به حقيقت فصاحت است، لطايفى نهفته كه هيچ كس از سخن سنجان به پايه آن نمى رسد و بيش از آنچه كه ما از آن به شگفتى فرو مىرويم، شگفتى از آن به تعجّب مىآيد; بعلاوه در آن ريزه كارى هايى از فصاحت است كه نه زبان قادر به شرح آن است و نه هيچ انسانى مىتواند به عمق آن برسد و نه آنچه من مىگويم را جز آنان كه در فصاحت پيشگام و ريشه دارند، مىتوانند درك كنند! (آرى) «وَ ما يَعْقِلُها اِلاَّ الْعالِمُونَ; جز دانشمندان آن را درك نمى كنند»!