پیام امام امیرالمؤمنین (علیه السلام) جلد 1

اینجــــا یک کتابخانه دیجیتالی است

با بیش از 100000 منبع الکترونیکی رایگان به زبان فارسی ، عربی و انگلیسی

پیام امام امیرالمؤمنین (علیه السلام) - جلد 1

آیة الله العظمی مکارم شیرازی با همکاری: جمعی از فضلاء و دانشمندان

| نمايش فراداده ، افزودن یک نقد و بررسی
افزودن به کتابخانه شخصی
ارسال به دوستان
جستجو در متن کتاب
بیشتر
تنظیمات قلم

فونت

اندازه قلم

+ - پیش فرض

حالت نمایش

روز نیمروز شب
جستجو در لغت نامه
بیشتر
توضیحات
افزودن یادداشت جدید

مدّاحان چاپلوس كه اطراف نااهلان را مىگيرند و آنها را بر مسند قدرت مىنشانند از زيان آن سردمداران نالايق كمتر نيست; بلكه بيشتر است!

در قرآن مجيد و روايات اسلامى از اين كار شديداً مذمّت شده است.

در حديثى از پيغمبر اكرم (صلى الله عليه وآله وسلم) مىخوانيم: «اِذا مُدِحَ الْفاجِرُ إِهْتَزَّ الْعَرْشُ وَ غَضِبَ الرَّبٌّ; هنگامى كه براى شخص فاجر مدح و ثنا گفته شود، عرش خداوند به لرزه در مىآيد و پروردگار غضب مىكند»! (1)

در حديث ديگرى از همان حضرت آمده است: «مَنْ مَدَحَ سُلْطاناً جائِراً وَ تَخَفَّفَ وَ نَضَعْضَعَ لَهُ طَمَعاً فيهِ كانَ قَرينَهُ اِلَى النّارِ; كسى كه سلطان ظالمى را ثنا گويد و به خاطر طمع در امكانات مادّيش براى او تواضع كند، همنشين او در آتش دوزخ خواهد بود»! (2)

به همين دليل در احاديث اسلامى شديداً نسبت به مدح مدّاحان هشدار داده شده است كه حتى افراد باتقوا مراقب خطرات اين گونه مدّاحان باشند! در حديث معروف نبوى مىخوانيم: «اُحْثُو في وُجُوهِ الْمَدّاحينَ التُّرابَ; خاك به صورت مدّاحان بپاشيد! (و آنها را از خود دور كنيد كه شما را از عيوب غافل مىكنند) ». (3)

اميرمؤمنان در «عهدنامه» معروف «مالك اشتر»، به مالك در اين زمينه هشدار مىدهد و بعد از آن كه او را به همنشينى اهل ورع و صدق و راستى دعوت مىكند، مىفرمايد: «ثُمَّ رُضْهُمْ عَلى اَلاّ يُطْرُوكَ وَ لا يُبْجَحُوكَ بِباطِل لَمْ تَفْعَلْهُ فَاِنَّ كَثْرَةَ الإِطْراءِ تُحْدِثُ الزَّهْوَ وَ تُدْني مِنَ العِزَّةِ; آنان را طورى تربيت كن كه ستايش بيهوده از تو نكنند و تو را نسبت به اعمالى كه انجام نداده اى، تمجيد ننمايند! زيرا كثرت مدح و ثنا، خود پسندى و عجب به بار مىآورد و انسان را به تكبّر و غرور نزديك مىسازد»! (4)

1. «بحارالانوار»، ج 74، ص 150.

2. «بحارالانوار»، ج 72، ص 369.

3. «بحارالانوار»، ج 70، ص 294.

4. «نهج البلاغه»، نامه 53.

/ 615