پیام امام امیرالمؤمنین (علیه السلام) جلد 1

اسرار نهفته آن هرگز پايان نمى پذيرد» (لاتَفْنى عَجائِبُهُ، وَ لا تَنْقَضِى غَرائِبُهُ).

ممكن است تفاوت اين دو جلمه در اين باشد كه جمله اوّل (لاتَفْنى عَجائِبُهُ) اشاره به جاودانگى و ابدى بودن شگفتيها و زيباييها و حقايق برجسته قرآن مىكند، چرا كه كتابهاى زيادى را مىتوان نام برد كه در عصر خود، بسيار شگفت آور و جالب بودند ولى با گذشت زمان گرد و غبار كهنگى بر آنها نشست و شگفتيهايش بى رنگ شد ولى قرآن هرگز چنين كتابى نيست; چرا كه تمام كسانى كه با آن آشنا هستند هميشه از مطالعه و غرو و بررسى در الفاظ و معانيش لذّت مىبرند.

جمله دوّم اشاره به اسرار نهفته قرآن است كه با گذشت زمان هر روز بخش تازه اى از آن آشكار مىگردد (فراموش نكنيد كه «غرائب» جمع «غريب» از ماده «غربت» و «غروب» به معناى دور شدن از موطن، يا پنهان گشتن است و اين تعبير تناسب نزديكى با اسرار نهفته قرآن دارد).

در پنجمين و آخرين توصيف مىفرمايد: «ظلمات و تاريكيها جز در پرتو نور قرآن برطرف نخواهد شد!» (وَ لا تُكْشَفُ الظُّلُماتُ اِلاّ بِهِ).

نه تنها ظلمت جهل و تاريكى كفر و بى ايمانى و بى تقوايى، بلكه ظلمات در صحنه زندگى اجتماعى و سياسى و اقتصادى نيز بدون تعليمات قرآن از ميان نخواهد رفت.

امروز با اين كه دنيا از نظر صنايع، فوق العاده پيشرفت كرده، ولى با اين حال انواع ظلمتها بر جامعه بشرى سايه شوم خود را گسترده است; جنگها و خونريزيها، ظلم و بى عدالتيها، فقر و بدبختى و از همه مهمتر ناآرامى هاى درونى همه جا را فراگرفته و تمام اينها نتيجه مستقيم ضعف ايمان و تقوا و فقر اخلاقى و معنوى است كه بهترين راه درمان آن پناه بردن به قرآن است.

از همه اسفناكتر رها كردن قرآن و پناه بردن به آراى ظنّى و افكار قاصر بشرى در زمينه احكام است كه گروهى از مسلمانان به خاطر دور بودن از قرآن گرفتار آن شدند.