2 ـ آيا امام (عليه السلام) با خليفه اول بيعت كرد؟ - پیام امام امیرالمؤمنین (علیه السلام) جلد 2

اینجــــا یک کتابخانه دیجیتالی است

با بیش از 100000 منبع الکترونیکی رایگان به زبان فارسی ، عربی و انگلیسی

پیام امام امیرالمؤمنین (علیه السلام) - جلد 2

آیة الله العظمی مکارم شیرازی با همکاری: جمعی از فضلاء و دانشمندان

| نمايش فراداده ، افزودن یک نقد و بررسی
افزودن به کتابخانه شخصی
ارسال به دوستان
جستجو در متن کتاب
بیشتر
تنظیمات قلم

فونت

اندازه قلم

+ - پیش فرض

حالت نمایش

روز نیمروز شب
جستجو در لغت نامه
بیشتر
توضیحات
افزودن یادداشت جدید

گذاشت و ناراحتى ها را تحمّل كرد.

2 ـ آيا امام (عليه السلام) با خليفه اول بيعت كرد؟

در اين كه موضع على (عليه السلام) در برابر خليفه نخست و تصميمى كه در سقيفه بنى ساعده گرفته شد، چه بوده است، در ميان مورّخان و محدّثان، گفتوگو است. دانشمندان و علماى شيعه و اهل سنت، در اين مسأله، اتفاق نظر ندارند. شارح بحرانى مىگويد: غالبِ علماى شيعه را عقيده بر اين است كه على (عليه السلام) از بيعت با خليفه نخست خوددارى كرد و گروهى از بنى هاشم نيز در اين مسأله با او هم صدا بودند، ولى سرانجام، گروهى آمدند و آنها را به اجبار، نزد ابوبكر بردند و امام (عليه السلام) و ساير بنى هاشم، از روى اكراه، بيعت كردند.

مطابق قول ديگر، اميرمؤمنان على (عليه السلام) در خانه ماند و بيرون نيامد. آنها نيز چون احساس كردند كه او، تنها است و اقدامى ضد آنان نمى كند، از آن حضرت، صرف نظر كردند.

در اينجا نظر ديگرى است كه غالب محدّثان اهل سنّت طرفدار آن هستند و آن اين كه امام (عليه السلام) شش ماه از بيعت خوددارى كرد تا فاطمه زهرا (عليها السلام) بانوى اسلام، ديده از جهان بربست. بعد از آن آمد و از روى اختيار، بيعت كرد.

مرحوم شرف الدّين در المراجعات، در اينجا، تحليل جالبى دارد. خلاصه آن، اين است كه امام (عليه السلام) مىخواست از يك سو، حقِّ مسلّم خود را در خلافت و نص و وصيت پيامبر (صلّى الله عليه وآله وسلّم) را محترم بشمارد و از سوى ديگر، به منافقان و بدانديشان ـ كه براى محو اسلام، در كمين نشسته بودند و اختلافات مهاجران و انصار نيز، زمينه را براى قدرت نمايى آنان فراهم مىساخت، ـ مجالِ عرضِ اندام ندهد. به همين دليل، مدتى از بيعت خوددارى كرد تا مسأله نخست، يعنى (مقامِ خلافت و امامت او) ، تثبيت گردد و سپس براى حفظ اسلام و دفع شرّ منافقان، اقدام به بيعت كرد تا مسأله دوم روى ندهد. (1)

در بعضى از فرازهاى نهج البلاغه نيز اشاره اى به اين معنا ديده مىشود. (2)

باز، در ذيل خطبه ها و نامه هاى متناسب با اين بحث، در اين زمينه سخن خواهيم گفت، ان شاءالله تعالى.

1 ـ المراجعات، نامه 84.

2 ـ نهج البلاغه، نامه 62.

/ 665