بیشترتوضیحاتافزودن یادداشت جدید
مهاجم مسلّم است.ولى اگر حالت انفعالى مبدّل به حالت تهاجمى شود و مسلمانان بر دشمنان پيشى بگيرند و هر كدام سهم خود را در مسؤوليت اجتماعى و دفاع از كيان اسلام و كشورهاى اسلامى برعهده بگيرند و هر گاه بخشى از كشور عظيم اسلام مورد تهاجم واقع شود همه كشورهاى اسلامى، يكپارچه برخيزند و به يارى بشتابند، به يقين پيروزى با آنها خواهد بود.در خطبه 166 نيز به بخشى از اين مطلب اشاره شده است: (أَيُّهَا النّاسُ! لَو لَمْ تَتَخاذَلُوا عَنْ نَصْرِ الْحَقِّ وَ لَمْ تَهِنُوا عَنْ تَوهينِ الْباطِلِ لَمْ يَطْمَعَ فيكُمْ مَنْ لَيْسَ مِثلَكُمْ وَ لَمْ يَقْوَ مَنْ قَوِىَ عَلَيْكُمْ); اى مردم! اگر دست از حمايت هم در يارى حق برنمى داشتيد و در تصعيف باطل، سستى نمى كرديد، هيچ گاه، آنان كه در پايه شما نيستند، در شكست شما طمع نمى كردند و هيچ نيرومندى، بر شما غالب نمى شد.
2 ـ حمايت از اقليت هاى مذهبى
ممكن است بعضى تصور كنند كه مسأله احترام به اقليت هاى مذهبى كه در پناه اسلام، جان و مالشان محفوظ شمرده شده و نيز حمايت از آنها، تنها يك شعار است، ولى توجه به مسائل مربوط به آنها در فقه اسلامى و تعبيراتى مانند تعبير امام (عليه السلام) در اين خطبه، نشان مىدهد كه اسلام، دقيقاً خود را حامى آنها مىشمرد و مادام كه دست به پيمان شكنى و اَعمالى بر ضد اسلام نزده اند، جان و مال و حيثيت و آزدى شان، محفوظ است.در اين فراز خطبه، امام (عليه السلام) شديداً از اين مسأله ناراحت است كه چرا غارتگران شام، زيور آلات زنان يهودى يا نصرانى را كه در پناه اسلام مىزيسته اند، به يغما برده اند حتّى آنها را در كنار زنان مسلمان قرار مىدهد و نسبت به هر دو، شديداً اظهار نگرانى و ناراحتى مىكند كه چرا حرمت آنها شكسته شده و زيور آلاتشان غارت گرديده؟! و مردم عراق را به خاطر سستى و تنبلى در برابر اين غارتگران، شديداً، ملامت و سرزنش مىكند.