لطفا منتظر باشید ...
خطبه پنجاه و دوم (1)
و هى في التزهيد في الدنيا و ثواب الله للزاهد، و نعم الله على الخلقاين خطبه را امام درباره ترك دنياپرستى، و پاداشهايى كه خدا به زاهدان مىدهد و نعمتهايى كه مردم از خالق دريافت مىدارند ايراد فرموده است.خطبه در يك نگاه
اين خطبه در واقع از سه بخش تشكيل شده است، در بخش اوّل ارزش زهد وعدم وابستگى به دنيا، و توجه به اين حقيقت كه تمام مواهب دنيا زودگذر و سريع الزّوال است، و افراد با ايمان بايد خود را براى سفر بزرگى كه در پيش دارند از طريق ذخيره كردن اعمال صالح آماده بنمايند.در بخش دوم از پاداشهاى مهمى كه در انتظار زاهدان و مؤمنان صالح العمل است سخن به ميان آمده، و در بخش پايانى خطبه، اين واقعيت را شرح مىدهد كه انسانها هر قدر كه در مقام شكر نعمت هاى بزرگ پروردگار برآيند قادر نيستند حق آن را به جا آورند، مخصوصاً نعمت والاى ايمان كه برترين و والاترين نعمت هاست.1 ـ سند خطبه: روايت شده است كه امام اين خطبه را در يكى از اعياد قربان ايراد فرموده، و آغاز خطبه«اللهُ اَكْبَرُ اللهُ اَكْبَر لااِلهَ اِلاّ اللهُ وَاللهُ اَكْبَرُ وَللهِِ الْحَمْدُ اَلْحَمْدُللهِِ عَلى ما هَدانا...» بوده است، مرحوم صدوق (ره) اين خطبه را در كتاب معروفش «من لايحضره الفقيه» (جلد1، صفحه 329) با تفاوتهايى آورده و همچنين شيخ طوسى (قدس سره) در كتاب «مصباح» صفحه 461 آن را نقل كرده است و اضافه مىكند: ابومخنف از عبدالرحمن بن جندب از پدرش روايت كرده كه على (عليه السلام) روز عيد قربان خطبه اى خواند كه آنچه سيد شريف رضى در نهج البلاغه آورده بخشى از آن است، شيخ مفيد نيز بخشى از آن را در مجلس بيستم از امالى نقل نموده است (مصادر نهج البلاغه، جلد2، صفحه 22) و شبيه همين مضمون در خطبه 28 نيز گذشت.
