پیام امام امیرالمؤمنین (علیه السلام) جلد 4

‌صفحه‌ى 304
‌صفحه‌ى 305

بخش سوم

يَا أَهْلَ الْكُوفَةِ، مُنِيتُ مِنْكُمْ بِثَلاَث وَ اثْنَتَيْنِ: صُمٌّ ذَوُو أَسْمَاع، وَ بُكْمٌ ذَوُو كَلاَم، وَ عُمْيٌ ذَوُو أَبْصَار، لاَ أَحْرَارُ صِدْق عِنْدَ اللِّقَاءِ، وَ لاَ إِخْوَانُ ثِقَة عِنْدَ الْبَلاَءِ! تَرِبَتْ أَيْدِيكُمْ! يَا أَشْبَاهَ الإِبِلِ غَابَ عَنْهَا رُعَاتُهَا! كُلَّمَا جُمِعَتْ مِنْ جَانِب تَفَرَّقَتْ مِنْ آخَرَ، وَاللهِ لَكَأَنِّي بِكُمْ فِيمَا إِخَالُكُمْ: أَنْ لَوْ حَمِسَ الْوَغَى، وَ حَمِىَ الضِّرَابُ، قَدِ انْفَرَجْتُمْ عَنِ ابْنِ أَبي طَالِب انْفِرَاجَ الْمَرْأَةِ عَنْ قُبُلِهَا. وَ إِنِّي لَعَلَى بَيِّنَة مِنْ رَبِّي، وَ مِنْهَاج مِنْ نَبِيِّي، وَ إِنِّى لَعَلَى الطَّرِيقِ الْوَاضِحِ أَلْقُطُهُ لَقْطاً.

ترجمه

اى اهل كوفه من به سه چيز (كه در شما هست) و دوچيز (كه در شما نيست) مبتلا شده ام: حقايق را نمى شنويد، در حالى كه گوش داريد! سخن نمى گوييد، در حالى كه زبان تكلّم داريد! حقايق را نمى بينيد، در حالى كه چشم داريد! نه در هنگام نبرد، آزاد مردان صادقيد; و نه در آزمايش هاى سخت برادران قابل اعتماد; دستهايتان خاك آلود باد! (و بر خاك مذلّت بنشينيد) اى كسانى كه به شتران بى ساربانى مىمانيد كه هرگاه از يك سو جمعشان كنند، از سوى ديگر پراكنده مىشوند! به خدا سوگند! من درباره شما چنين گمان مىكنم كه اگر جنگ سختى روى دهد و آتش آن زبانه كشد، از اطراف فرزند ابوطالب جدا مىشويد، همانند جداشدن زن (هنگام وضع حمل) از نوزاد خويش! ولى من نشانه روشن (بر حقّانيت