به خدا سوگند! آنها (بنى اميّه) همچنان به حكومت خود ادامه مىدهند، تا آنجا كه حرامى را باقى نمى گذارند، مگر آن كه حلال بشمارند و پيمانى (از پيمان هاى الهى و مردمى) نمى ماند مگر اين كه آن را مىشكنند. خانه و خيمه اى باقى نمى ماند، مگر اينكه ظلم و ستم شان در آن راه مىيابد، و فساد و سوء تدبيرشان مردم را از خانه هاى خويش فرارى مىدهد. كار حكومت آنها بدانجا مىرسد كه مردم دو گروه مىشوند و هر دو گروه گريانند: گروهى براى دينشان، و گروهى براى دنيايشان! كار به قدرى سخت مىشود كه شما همچون برده اى خواهيد بود كه به يارى ارباب (ظالم و ستمگرش) بر مىخيزد; در حضور او ناگزير از اطاعت است و در غياب از او بدگويى مىكند. اين حكومت ظالم و بيدادگر تا آنجا پيش مىرود كه هر كس به خدا اميدوارتر (و نزديك تر) است، بيش از همه رنج و مصيبت مىبيند. (در