بیشترتوضیحاتافزودن یادداشت جدید
صفحه‌ى 494شرك و عصبيّت; فرزندان ابوسفيان - دشمن شماره يك اسلام - بر تخت و حكومت اسلامى تكيه زدند و همه چيز را دگرگون ساختند.بعضى از شارحان نهج البلاغه جمله «وَ كَانَتْ أُمُورُ اللهِ عَلَيْكُمْ تَرِدُ...» را اشاره به احاكم الهى دانستند نه حكومت، و گفته اند: احكام خدا از سوى پيامبر اكرم (صلّى الله عليه وآله) و امام (عليه السلام) به مردم تعليم داده مىشد; سپس از سوى اصحاب اين دو بزرگوار به ساير مردم تعليم داده مىشد، و آنها باز مىگشتند و نسل هاى آينده را تعليم مىدادند.يا اينكه داورى درباره احكام الهى به سوى اصحاب باز مىگشت و آنها در اختلافات مردم داورى مىكردند.ولى اين گونه احتمالات ضعيف به نظر مىرسد و با جمله «فَمَكَّنْتُمُ الظَّلَمةَ مِنْ مَنْزِلَتِكُمْ; اكنون ظالمان را به جاى خود نشانديد» كه اشاره به امر حكومت است، با اين گونه تفسيرها سازگار نيست.منظور از جمله «يَعْمَلُونَ بِالشُّبَهَاتِ» اين است كه آنها (بنى اميّه) براى توجيه كارهاى خلاف خود، به متشابهات و تعبيراتى از قرآن يا كلمات پيامبر (صلّى الله عليه وآله) - كه مىتوانستند به كمك قرائت هاى جديد، بر مقصود انحرافى خود تطبيق دهند - تمسّك مىجستند; و به جاى اينكه به هدايت مردم و نشر عدالت و تقوا بپردازند، در شهوات غوطهور بودند و چيزى جز حفظ مقام و شهوات حيوانى و انتقام جويى هاى وحشيانه و سنن جاهلى براى آنها مفهومى نداشت.در آخرين جمله مىفرمايد: «به خدا سوگند! اگر دشمنان، شما را در زير هر ستاره اى از آسمان پراكنده كنند، باز خداوند (نسل هايى از) شما را براى بدترين روز آنها (روز انتقام) گردآورى مىكند!». (وَ ايْمُ اللهِ، لَوْ فَرَّقُوكُمْ تَحْتَ كُلِّ كَوْكَب، لَجَمَعَكُمُ اللهُ لِشَرِّ يَوْم لَهُمْ!).بسيارى از «شارحان نهج البلاغه» اين جمله را به قيام ابومسلم خراسانى و قيام مردم عراق بر ضدّ بنى اميه دانستند كه به بدترين وجهى از آنان انتقام گرفتند و
لطفا منتظر باشید ...
