بیشترتوضیحاتافزودن یادداشت جدید
صفحه‌ى 220الْعُيُونِ مِنَ الْبُكَاءِ، خُمْصُ (1) الْبُطُونِ مِنَ الصِّيَامِ، ذُبُلُ (2) الشِّفَاهِ مِنَ الدُّعَاءِ، صُفْرُ (3) الاَْلْوَانِ مِنَ السَّهَرِ (4). عَلَى وَجُوهِهمْ غَبَرَةُ الْخَاشِعِينَ).آرى، آنها در ميدان جهاد همچون شير مىغريدند; ولى در شب به هنگام راز و نياز با پروردگار گريه سرمى دادند و سيلاب اشك، فرو مىريختند، در خلوت، چنين بودند و در جلوت، چنان.و در پايان اين سخن، به عنوان يك درس سازنده و پر بار مىفرمايد: «برادران من، آنها بودند كه رفتند پس سزاوار است كه تشنه ديدار آنها باشيم و از فراقشان انگشت حسرت، به دندان بگزيم!» (أُولئِكَ إخْوَاني الذَّاهِبُونَ. فَحَقَّ لَنَا أَنْ نَظْمَأَ إلَيْهِمْ، وَنَعَضَّ الاَْيْدِيَ عَلَى فِرَاقِهِمْ).هميشه مربيان آگاه، براى تربيت افراد مورد نظر الگوهاى برجسته و ارزنده را ارائه مىكنند تا مخاطبان خودرا با آنها بسنجند و در مسير آنها قرار دهند. كاستى هاى خود را بدانند و براى جبران به پاى خيزند و على (عليه السلام) اين معلّم بزرگ آسمانى همواره از اين روش استفاده مىكند. ولى افسوس! كه مخاطبانش در آن زمان، شايستگى پذيرش اين برنامه هاى تربيتى را نداشتند. معلم و پيشوا هر قدر بصير و آگاه و شايسته و دلسوز باشد تا افراد تحت تربيت او از حدّ اقل آمادگى بهره مند نباشند، مفيد واقع نمى شود.باران حيات بخش، همه جا مىبارد ولى از شوره زار هرگز چيزى جز خس نمى رويد. آفتاب بر همه جا مىتابد ولى چشمان نابينا چه بهره اى مىتواند بگيرد،نسيم حيات بخش همه جا مىوزد اما قبرهاى مردگان چه بهره اى مىگيرند.1. «خمص» جمع «اخمص» به معنى كسى است كه شكمش تهى و لاغر است.2. «ذبل» جمع «ذابل» به معنى خشك و بى طراوت است.3. «صُفر» جمع «اصفر» به معنى زرد و رنگ پريده است.4. «سهر» به معنى شب زنده دارى و شب بيدارى است.
لطفا منتظر باشید ...
