بیشترتوضیحاتافزودن یادداشت جدید
صفحه‌ى 387رحمتش منزل گزينيد و عزيزترين اوليا خدا نزد او باشيد؟!» (ظَهَرَ الْفَسَادُ، فَلاَ مُنْكِرٌ مُغَيِّرٌ، وَلاَ زَاجرٌ مُزْدَجِرٌ. أَفَبِهذَا تُرِيدُونَ أَنْ تُجَاوِرُوا اللهَ فِي دَارِ قُدْسِهِ، وَتَكُونُوا أَعَزَّ أَوْلِيَائِهِ عِنْدَهُ؟)بديهى است اين استفهام، استفهام انكارى است، و منظور اين است: با اين وضعى كه شما در پيش گرفته ايد و در برابر فساد سكوت، يا همكارى داريد نه امر به معروفى در كار است و نه نهى از منكر، هرگز نمى توانيد به مقام قرّب خدا نايل شويد و در صف اولياء الله قرار گيريد.از اين رو در تأكيد آن مىافزايد: «هيهات! هرگز، نمى توان خدا را در مورد بهشت جاويدانش فريب داد، و رضاى او جز با اطاعتش به دست نمى آيد» (هَيْهَاتَ! لاَ يُخْدَعُ اللهُ عَنْ جَنَّتِهِ، وَلاَ تُنَالُ مَرْضَاتُهُ إلاَّ بِطَاعَتِهِ).اشاره به اين كه، آنها كه در ظاهر مسلمانند و در صفوف اهل ايمان جاى دارند ولى در باطن عملاً با سكوت خود راضى به فسادند، آنها هرگز نمى توانند خدايى را كه از اسرار درون انسانها همچون اعمال و گفتار برونشان، آگاه است، فريب دهند. ممكن است چند صباحى ديگران و حتى خودرا بفريبند، ولى آن گاه كه در پيشگاه حق ويوم البروز، همه چيز ظاهر و آشكار مىشود غرق ندامت و شرمسارى خواهند شد.در حديثى از پيامبر اكرم (صلّى الله عليه وآله) مىخوانيم: «لَيْسَ الإيْمَانُ بِالتَّحَلِّي وَلاَ بالْتَّمَنَّيوَلَكِنَّ الإيْمانَ ما خَلصَ فِي الْقَلْبِ وَصَدَّقَهُ الاَْعْمالُ; ايمان، تنها به آرزوها و آراستن ظاهر نيست، ايمان آن است كه در قلب راسخ و خالص شود و رفتار انسان آن را تصديق و تاييد كند» (1).و در آخرين جمله خطبه، براى تأكيد بيشتر با صراحت مىفرمايد: «خدا1. بحار الانوار، جلد 66، صفحه 72، حديث 26.
لطفا منتظر باشید ...
