پیام امام امیرالمؤمنین (علیه السلام) جلد 5

‌صفحه‌ى 554

از آن بزرگتر است (پس چرا به اصلاح خويش نمى پردازد)» (فَإِنْ لَمْ يَكُنْ رَكِبَ ذلِكَ الذَّنْبَ بِعَيْنِهِ فَقَدْ عَصَى اللهَ فِيمَا سِوَاهُ، مِمَّا هُوَ أَعْظَمُ مِنْهُ).

گروه پنجم كسانى هستند كه شايد گناه كبيره اى همچون كسانى كه مورد غيبت آنها قرار مىگيرند مرتكب نشده باشند، تنها گناهان كوچكترى از آنها صادر شده، ولى آن گناه را كوچك مىشمرند و با جرأت و جسارت به غيبت ديگران مىپردازند. امام (عليه السلام) درباره آنها مىفرمايد: «به خدا سوگند حتى اگر خدا را در گناهان كبيره عصيان نكرده، و تنها صغيره اى انجام داده، همين جرأتش بر عيب جويى مردم گناه بزرگترى است!» (وَايْمُ اللهِ لَئِنْ لَمْ يَكُنْ عَصَاهُ فِي الْكَبِيرِ، وَعَصَاهُ فِي الصَّغِيرِ، لَجَرَاءَتُهُ عَلَى عَيْبِ النَّاسِ أَكْبَرُ).

به اين ترتيب، امام (عليه السلام) تمام راه ها را بر عيب جويان و غيبت كنندگان مىبندد، و هرگونه بهانه اى را از دست آنها مىگيرد، و عواقب شوم عمل زشتشان را به آنها گوشزد مىكند، تا از وسوسه هاى شياطين بر كنار بمانند و هواى نفس اعمال زشت آنها را در نظرشان تزيين نكند.