بیشترتوضیحاتافزودن یادداشت جدید
صفحه‌ى 586و به همين مناسبت اين خطبه را ايراد كرد، خطبه اى كه مملوّ از درس هاى توحيدى و تربيتى است.در آغاز اين خطبه براى آماده ساختن مردم و زنده شدن روح توحيد و خداپرستى، كه سرچشمه هر خير و بركت است، چنين مىفرمايد: «آگاه باشيد! زمينى كه شما را بر دوش خود حمل كرده، و آسمانى كه بر سر شما سايه افكنده، هر دو مطيع فرمان پروردگار شما هستند» (أَلاَ وَإِنَّ الاَْرْضَ الَّتِي تُقِلُّكُمْ (1)، وَالسَّمَاءَ الَّتِي تُظِلُّكُمْ، مُطِيعَتَانِ لِرَبِّكُمْ).و در ادامه مىافزايد: «اين دو بركات خودرا همواره به شما مىبخشند، ولى نه به خاطر ترس از شماست، نه براى تقرّب به شما و نه از جهت انتظار نيكى از طرف شما، بلكه (از سوى خدا) مأمور رساندن منفعت به شما شده اند، و به فرمان او گردن نهاده و به آنها دستور داده شده كه قيام به مصالح شما نمايند، و چنين كرده اند» (وَمَا أَصْبَحَتَا تَجُودَانِ لَكُمْ بِبَرَكَتِهِمَا تَوَجُّعاً لَكُمْ، وَلاَ زُلْفَةً إلَيْكُمْ، وَلاَ لِخَيْر تَرْجُوَانِهِ مِنْكُمْ، وَلكِنْ أُمِرَتَا بِمَنَافِعِكُمْ فَأَطَاعَتَا، وَأُقِيمَتَا عَلَى حُدُودِ مَصَالِحِكُمْ فَقَامَتَا).تعبير به «سماء» (آسمان) اشاره به ابرها يا محلى است كه ابرها در آن جا در حركتند; زيرا عرب واژه «سماء» را به معنى طرف بالا به كار مىبرد. گاه به محل ستارگان اطلاق مىكند و مىگويد: ستارگان آسمان، و گاه به محل خورشيد و ماه، و گاه به محل ابرها و حتى محلى كه شاخه هاى بلند درختان در آن قرار دارند، آسمان مىگويد، مانند: «(اَصْلُها ثابتٌ وَفَرْعُهَا فِي السَّماءِ) ; ريشه آن1. «تقلكم» از مادّه «اقلال» به معنى حمل كردن و برداشتن چيزى گرفته شده است و از آن جا كه انسان روى زمين زندگى مىكند گويى زمين او را بر دوش خود حمل كرده است. در بسيارى از شروح نهج البلاغه به جاى «تقلكم»، «تحملكم» آمده كه همان معنا را مىرساند.
لطفا منتظر باشید ...
