بیشترتوضیحاتافزودن یادداشت جدید
صفحه‌ى 625الْحُطَامِ (1). وَتَشَاحُّوا (2) عَلَى الْحَرَامِ; وَرُفِعَ لَهُمْ عَلَمُ الْجَنَّةِ وَالنَّارِ، فَصَرَفُوا عَنِ الْجَنَّةِ وُجُوهَهُمْ، وَأَقْبَلُوا إلَى النَّارِ بِأَعْمَالِهِمْ; وَدَعَاهُمْ رَبُّهُمْ فَنَفَرُوا (3) وَوَلَّوْا، وَدَعَاهُمُ الشَّيْطَانُ فَاسْتَجَابُوا وَأَقْبَلُوا).به نظر مىرسد اين دو گروه را كه امام (عليه السلام) در اين بخشى از خطبه به آنها اشاره فرمود، همانها هستند كه در بخشهاى قبل به آنها اشاره شد، گروهى كه در برابر امامت امامان راستين سرتسليم فروآوردند، و خضوع كردند، و گروه ديگرى كه در برابر آنها به پاخاستند و سعى در خاموش كردن نور هدايت آنان داشتند، آنها خودكامگانى بودند دنياپرست، كه حلال و حرام برايشان مطرح نبود، و در پيروى و اطاعت شيطان بر يكديگر سبقت مىگرفتند.1. «حطام» به معنى چيز شكسته و بى ارزش است و اموال دنيا را به دليل بى ارزش بودن «حطام دنيا» مىگويند.2. «تشاحوا» از مادّه «تشاح» و از ريشه «شُح» به معنى بخل توأم با حرص گرفته شده و «تشاح» در جايى گفته مىشود كه دو نفر يا دو گروه براى به دست آوردن چيزى به منازعه برمى خيزند.3. «نفروا» از مادّه «نَفْر» و «نفور» به معنى دورشدن و فرار كردن از چيزى است.
لطفا منتظر باشید ...
